Sjaak Jansen

Maanden hadden we er naar uitgekeken. Sinds Saskia erin geslaagd was om vijf kaartjes te bemachtigen voor het optreden van Jack Johnson in de HMH hadden we het erover. En wat gebeurde er toen het eenmaal zover was? Uitgerekend Sas, die met het idee gekomen was en uren voor het kaartenhuis had liggen wachten tot de voorverkoop begon, werd geveld door een hardnekkige griep en kon niet mee naar het concert.Gelukkig werken er bij Ikea nog veel meer leuke meiden en ??n daarvan kregen we zelfs zo gek om in de plaats van Saskia mee te gaan. Nadat we ons met z’n allen in de Yaris gepropt hadden, gingen we op weg naar Amsterdam. Na een leuk ritje langs parken, weilanden, plassen, vliegtuigen en andere typisch Nederlandse sfeerbeelden, zagen we plots het mooiste stadion van Nederland voor ons en zochten we ergen op P6 (de parkeerplaats onder de HMH) een plekje.

Tijd om leuk etablissement te zoeken waar we de inwendige mens konden verwennen. De eerste eetgelegenheid die we zagen was de febo, maar uiteraard haalden we hooghartig de neus op voor de snacktrekkerij van de schoonvader van Ronald de Boer. Langs de Heineken Music Hall, de Pepsi Stage en de Amstel Bar baanden we ons een weg naar een Grolsch Tentje waar we ook wat konden eten. Terwijl Petra, eenmaal binnen, de menukaart aan het bestuderen was, gooide een Grolschmeisje met een brede glimlach de trap naar de eerste verdieping dicht met de mededeling “vol”. “Dan niet”, dachten we, “maar dan drinken we vanavond ook geen druppel Grolsch, lekker puh!” en we liepen weer naar buiten. Schoorvoetend wandelden we terug naar de febo met zijn krokettenmuur waar we dan maar een vies patatje naar binnen werkten.

Met gevulde maagjes gingen we vervolgens de HMH binnen. Nadat we onze jassen hadden ingeleverd bij de garderobe was het tijd voor een drankje om de febosmaak uit onze mond weg te spoelen.

Om kwart voor acht wandelden we vervolgens de concertzaal binnen. Ruim op tijd want het optreden zou immers pas om 20.00 uur beginnen en aangezien we met Hawaianen te maken hadden waarschijnlijk nog wel iets later. Groot was onze verbazing dan ook toen bleek dat er al een optreden aan de gang was. De band ALO, friends van Jack, waren al lekker bezig voor een half gevulde Music Hall.

Na een paar nummertjes klonk er plots een flink gejuich toen er een kerel met groen t-shirtje aan het podium op liep.

Even goed kijken leerde ons dat het Jack Johnson zelf was die even een deuntje mee kwam spelen en zingen met zijn vriendjes van ALO.

Toen Jack het podium weer verlaten had, speelde ALO zelf nog een paar liedjes en verlieten ook zij het podium.

Een kwartiertje latern gingen de lichten weer uit en kwam er weer een band het podium oplopen. Grondige inspectie leerde ons dat we tegen onze verwachtingen in niet de kerel met het groene t-shirt zagen. In tegendeel, er kwam gewoon nog een voorprogramma. Wederom een gitaarbandje maar hoewel ze ongetwijfeld diverse malen gezegd hebben hoe ze heetten, heb ik in geen flauw idee welke band het was.

Nadat ook deze band hun repertoire had afgewerkt en Mirella de laatste Ikearoddel aan ons had verteld, maakten we ons op voor het hoogtepunt van de avond. En ja hoor, toen de lichten weer uitgingen, kwam daar nu wel een band het podium oplopen met daarin een kerel met een groen t-shirt. Terwijl de henneplucht de zaal vulde, zette Jack Johnson geflankeerd door een hele relaxte bassist, een drummer en een toetsenist die waarschijnlijk een grote fan van Jamie Cullum is (of die last van aambeien heeft) de eerste noten in.

Alle bekende nummers passeerden vervolgens de revue waaronder Sitting, Waiting, Wishing en Banana Pancakes. En terwijl de vrolijkstemmende muziek van Jack Johnson onze oren verwende, konden we tevens genieten van prachtige afbeeldingen van zeewier en af en toe een vulkaankrater, zo legde Petra me uit.

Na anderhalf uur gespeeld te hebben verlieten Jack en band het podium. Het publiek schreeuwde uiteraard om een toegift (Nederlanders willen immers altijd het maximale eruit halen) en die kon dan ook niet uitblijven. Geheel alleen kwam Jack terug om te laten zien dat die band eigenlijk alleen maar voor de gezelligheid met ‘m meereist. Muziek maken kan ie immers ook wel met alleen zijn gitaar.

Toch was er nog wel iemand bereid om zijn jointje een tel opzij te leggen om Jack een nummertje bij te staan. Het bleek de zanger te zijn van de onbekende band.

En tot slot kwam ook de toetsenist nog even meedoen. Ditmaal met een accordeon.

Aan alle leuke dingen komt een einde en ook aan dit optreden van Jack Johnson. We besloten met een grondige evaluatie van het optreden in de Burger King waar we onderweg tijdelijk schuilden voor de regen tot we ook daar uitgegooid werden. Maar het was een gezellige avond die we ongetwijfeld nog wel eens over zullen doen.

Voor de thuisblijvers heb ik trouwens nog een paar filmpjes gemaakt. Zo is hier een fragment te vinden waar Jack iets van Talalala zingt met het enthousiaste publiek. De andere filmpjes zal ik binnenkort uploaden.

Update: Hier kun je het tweede filmpje downloaden. (En Jack zingt in dat andere filmpje natuurlijk geen Talalala maar Latatata. Dat klinkt al een stuk minder kinderachtig.
Update 2: Inmiddels heb ik ook een filmpje van ALO (16MB) en eentje van Matt Costa (22MB) geupt.