Lang geleden lag ik op een Australisch strand met een koptelefoon op mijn oren. Nou is in januari op een strand liggen met een temperatuur van rond de 30 graden al niet verkeerd. Met goeie muziek is dat helemaal lekker. Ik had de hipste zender van Australie opstaan, JJJ, en hoorde toen een heerlijk nummer. Ik had het wel al eens vaker gehoord maar wist niet van wie het was. Het bleek Everyday is like sunday te zijn van Morrissey. En Morrissey scheen dan weer de melodramatische zanger te zijn van de legendarische jaren 80 band the Smiths. De muziek van The Smiths was in die tijd allemaal een beetje langs me heen gegaan (ik was denk in die tijd toch meer bezig met the Bangles, Michael Jackson en Kajagoogoo). Echter sinds dat moment op het strand daar ver weg van Nederland was ik toch wel liefhebber geworden van de muziek van Morrissey en the Smiths. The Smiths bestaan al jaren niet meer. Echter Morrissey solo maakt nog steeds alleraardigste muziek. En na twee concerten in Nederland in 20 jaar trad die afgelopen maandag eindelijk weer eens op. En wel in de Heineken Music Hal in Amsterdam. Dus ik ben daar heen geweest. Met Guapa en Rombie (we waren deze keer ruim op tijd…) die zich al snel verveelde met mijn geleuter en zich dus maar op een andere manier gingen vermaken.
Zoals verwacht (dat heb je met concerten in grote zalen) begon The Mozzer (zo schijnen echte fans ‘m te noemen), na een weinig noemenswaardig voorconcert van the Loverboys, strak op tijd met zijn optreden.
Er zaten leuke nrs tussen. Er zaten minder leuke nrs tussen. Er zaten fantastische nrs tussen (vooral van zijn ??n-na-laatste cd). Er zaten zelfs een paar nrs van the Smiths tussen. Maar niet mijn favoriete nrs van ‘m. Zoals dus Every day is like sunday of Suedehead.
Na krap 5 kwartier stopte hij en zijn band (die erg strak speelde) er mee. Om erna een toegift te doen van ??n nummer. Toen gingen de lichten aan. De muziek van Paul Anka cs. werd gedraaid en dat was het dan.
Het was toch een leuk en bijzonder optreden (want buiten zijn aankomende act op Pinkpop verwacht ik niet dat we ‘m voorlopig weer eens in Nederland zullen zien). Maar het was ook een optreden van de gemiste kansen. Althans voor mij. Want dat gevoel van op het strand in Australie heb ik die avond niet vaak gevoeld.
Voor een ?cht goed concertverslag en fotoverwijs ik naar:
http://www.oor.nl/deruit_concertverslagen_details.asp?id=251
Ik mis toch een bepaald enthousiasme…….
We kunnen tuurlijk niet elke week een concert van DM hebben…