Coachella 2006

Terwijl jullie allemaal waarschijnlijk jullie bed al hadden opgezocht om je roes van Koninginnedag uit te slapen, begon voor mij het feest pas. Ik was enigszins verlaat — enerzijds door de ma?ana-mentaliteit van het Mexicaanse damesgezelschap waarin ik mij bevond, anderzijds door de lange file die er was om een parkeerplaats te bemachtigen — aangekomen in het in de woestijn gelegen Indio, California. Hier vindt jaarlijks het tweedaagse festival Coachella plaats op een poloveld omringd door palmbomen.Zaterdag 29 april 2006
Om ongeveer zes uur betraden we — Betty, Pecosa, Carito, Querolain aka QT en ik — het terrein uiteindelijk, net op tijd om het optreden van TV on the Radio mee te maken in de Mojavetent. Ik had ondertussen wel al (weer!) The Zutons, (weer!) Clap Your Hands Say Yeah en Joey Beltram gemist. Maar niet getreurd, het festival kent 2 buitenpodia en 3 tenten, waarvan ??n dancetent, dus nog genoeg te zien die avond. Mijn verwachtingen van TV on the Radio waren hooggespannen, hoewel ik alleen het nummer ‘Staring at the Sun’ van ze kende. Getergd door problemen met het geluid, was het hard werken voor ze om een goed optreden neer te zetten. Mede door het slechte geluid, vond ik hun optreden niet geheel uit de verf komen. Ik miste vooral de soulvolle harmonie in de veelal dubbele vocalen. Toen ??n van de microfoons helemaal niet bleek te werken tijdens de eerste maten zang van ‘Staring at the Sun’, was de teleurstelling compleet. Desondanks geen slecht begin van mijn festivaldag, maar de band loste mijn verwachtingen niet helemaal in. Tijd voor een biertje.

Het viel niet mee om op een Amerikaans festival aan je alcoholische versnaperingen te komen. Allereerst moest je in de rij staan om je ID te laten controleren, of je wel de drinkgerechtigde leeftijd van (nog steeds) 21 jaar had bereikt. Dan kreeg je een polsbandje om van de biersponsor en werd je door een hek gedreven om vervolgens op afgesloten terrein je drank te bestellen en te nuttigen. Als een stel zatte apen veilig opgesloten achter een hek, kon men dan nog wel de gebeurtenissen in de Mojavetent volgen, maar de sfeer was niets vergeleken bij een Europees festival waarbij je lekker van je biertje nipt tussen het publiek voor het podium. De bierprijs deed nog meer afbreuk aan de sfeer en was dan ook volledig in overeenstemming met de decadente locatie in Coachella Valley: 7 dollar! En wat kreeg je dan? Ongeveer 30 cl Heineken!!! Mijn god, konden ze niet iets lekkerders schenken!? Als je niet uitkeek kreeg je nog Heineken Light (semi-Buckler?) ook.

Na aan de Amerikaanse gewoonten gewend te zijn, was het nu tijd om het festivalterrein eens te verkennen. Op het hoofdpodium speelde Sigur R?s. Mooie muziek, maar niet echt een band voor op het hoofdpodium in de middag naar mijn idee. Of was ik al heel snel verknocht geraakt aan de Mojavetent die ook nog schaduw bood? In ieder geval ging ik wel na een tijdje hier naartoe terug om het optreden van Ladytron bij te wonen.

Een ietwat statisch optreden misschien, maar wat maakte die elektropop een hoop goed! Intussen was de avond al gevallen en was het goed toeven bij de openluchtpodia. Op naar The Coachella Stage, het hoofdpodium, waar Franz Ferdinand zijn opwachting zou maken.

Sinds het optreden van Franz Ferdinand van twee jaar geleden in Rotown Rotterdam, had ik ze niet meer op een podium bewonderd. Inmiddels waren ze een album verder en hadden ze de echte sterrenstatus bereikt. Ik was benieuwd of hun aanstekelijke popformule ook op het grote podium stand zou houden. Het optreden vormde ??n van de hoogtepunten van de dag en eindigde in een climax met een drumpartij van drie personen op ??n drumstel tijdens ‘Outsiders’. Indrukwekkend! Het feest was compleet. Ondertussen waren op het andere buitenpodium de Eagles of Death Metal begonnen. Ik had nu de keuze: ?f mijn verworven plaats behouden voor The Coachella Stage en wachten op de hoofdact van de eerste dag, ?f naar de Eagles gaan en waarschijnlijk nooit meer dichtbij het hoofdpodium komen, ondanks dat mijn meisje daar zou blijven. Ik koos voor het eerste en liet het optreden van de band waarin Josh Homme drumt schieten. Ik miste daardoor ook de aankondiging door verrassingsgast Danny DeVito, maar mijn keuze bleek niet ongelukkig.

Hoewel ik ze iets meer dan een maand daarvoor al in een uitverkocht Ahoy had mogen bewonderen, was het optreden van hoofdact van deze dag, Depeche Mode, meer dan de moeite waard. De set verschilde niet veel van de set die ze speelden in Ahoy en de act en videobegeleiding was ook nagenoeg hetzelfde. In verband met de tijd hadden ze een aantal nummers achterwege gelaten, maar speelden ze toch nog een dik anderhalf uur vol. Alle klassiekers gemixt met nieuw werk kwamen weer voorbij. Om te eindigen met “Enjoy the silence”.

Hoogst ongebruikelijk voor een festivaloptreden, gaven ze nog een toegift van drie nummers, waaronder het eerste nummer dat ze ooit opnamen. Het optreden eindigde met “Never let me down again”. Dat nummer bleef nog de hele nacht nagonzen in mijn hoofd.

Na afloop van dit concert gingen we snel naar de Saharatent om nog een stukje mee te pikken van het optreden van Daft Punk. Gehuld in glanzende overalls en spiegelhelmen, waren die zojuist bezig om naar de climax van hun set toe te werken. We vleiden neer buiten de tent en lagen heerlijk in het zachte gras te luisteren naar de klanken van Daft Punk. H?, hoorde ik daar niet een sample uit ‘Around the world’? Wat maakte het ook uit de beats die uit de tent beukten waren heerlijk: hard ? la ‘Homework’.

Zondag 30 april 2006
Doordat we redelijk dichtbij het festival in een hotel overnacht hadden en we eerder vertrokken waren dan de dag ervoor, waren we dan ook veel eerder op het terrein. Alleen leek de hitte tweemaal zo hevig te zijn als de dag ervoor. Het was een enorm hete dag en we namen dan ook even de tijd om te acclimatiseren onder ??n van de vele tentdaken die neergezet waren om het publiek schaduw te bieden. Ik had daarv??r nog wel even geprobeerd om het optreden van The Dears bij te wonen, maar die be?indigden hun set al snel. Ik heb nog wel net de laatste tien akkoorden kunnen horen, en die klonken goed.

Op de weg terug had ik een jonge kokosnoot op de kop getikt. Gelukkig was hij door de verkoper al geopend. Rietje erin en drinken maar! Heerlijk: ijskoude kokosmelk. Na het leegdrinken volgt dan het ingewikkelde proces van het verwijderen van het vruchtvlees door het gat in de bovenkant. Gelukkig was het in dit geval erg eenvoudig omdat het een zeer jonge kokosnoot betrof. Met behulp van onze vingers en het rietje lukte het goed om het weke jonge vlees los te peuteren van de bast. Het smaakte verrukkelijk. Ondertussen was het tijd geworden om onze opwachting te maken voor het eerste podium.

Voor het bekijken van The Magic Numbers hadden we onze toevlucht gezocht in een festivalkraampje. Precies voldoende schaduw om het uit te houden in de verzengende hitte, met voldoende zicht op het hoofdpodium en de enorme videoschermen. Een beker schraapijs deed dienst als interne koeling van het lichaam. De groep was minder magisch dan ik verwacht had, maar we vermaakten ons wel.

Echt puffend van de hitte kwamen we aan in de Gobitent. Ik begrijp nu ook wel waarom al die tenten een woestijnnaam hebben, maar de schaduw in de tent was als een oase. Phoenix liet even op zich wachten, waardoor ik voldoende tijd had om me te ergeren aan een groepje bimbo’s die blijkbaar door een vriend getipt waren om Phoenix te zien.

Ik zou ze omschrijven als nepper dan nep (die dames, niet Phoenix). Zelfs de begroeting was nep: overdreven en de zoenen in de lucht. E?n van hen maakte zich druk omdat een vriendin van haar bijna het terrein af zou gaan, samen met een andere vriendin. Ze vond het niet vervelend dat deze vriendin daardoor tweederde van de zondagprogrammering zou missen. Ze vond het eerder naar voor haarzelf, omdat deze vriendin beschikte over VIP/backstage polsbandjes. Dus dat werd bellen, maar er was natuurlijk geen bereik, of de ander nam de telefoon niet op, sms-en, nagelbijten en in paniek iedereen die om haar heen stond vertellen dat ze de VIP-passen mis zou lopen. Zelfs toen het concert begonnen was, was ze er niet gerust op. Ze bleef schichtig om zich heen kijken om te zien of ze niet ergens een glimp opving van haar ‘vriendin’. Ze speelde dat ze blij was haar te zien, maar gingen haar ogen niet gelijk richting haar polsen? Had ik eigenlijk nog de vraag hoe ze die bandjes over gingen brengen naar andere polsen, want volgens mij kan dat niet zonder ze onherstelbaar te beschadigen. Ach, vrouwenpolsen zullen wel smaller en flexibeler zijn. Ik heb er verder geen aandacht meer aan besteed omdat Phoenix begonnen was.

Phoenix komt uit Parijs, al doet de naam dat niet direct vermoeden, en maakt aanstekelijke, een beetje funky, popnummers. Ik zou ook nooit vermoeden dat ik ze eerder in de woestijn in Californi? zou zien dan in Europa. Ik word er altijd erg blij van om ze te horen. Ik heb dan ook wel wat met Phoenix. Het is niet alleen de stad waar ik voor het eerst Querolain ontmoette, maar het is ook de naam de schrijvers en uitvoerders van het nummer ‘Run run run’, waarmee ik haar van afstand verblijdde als ze weer eens een uurtje ging trainen. We hoopten dan ook dat ze dat nummer zouden spelen.

Ze speelden vooral materiaal van hen nieuwe cd. Leuk, maar we waren er minder bekend mee mee dan met de echte krakers. Gelukkig was daar ‘Everything is everything’, ‘Too young’ (van de Lost in Translation soundtrack) en ‘If I ever feel better’ (uit de Erlend ?ye DJ Kicks). Erg moeilijk om niet te dansen of op zijn minst mee te deinen. Het livegeluid dat deze alpinopetten neerzetten was erg goed. En de achtergrondzang en tweede stem klonken zeer harmonieus. Het bleef wachten op ‘ons’ nummer, maar dat bleef uit. Het was ook geen weer om te rennen. Helemaal niet zo erg na een meer dan geslaagd optreden als dit, waarin het hele publiek in de tent uit zijn dak leek te gaan. Het ging in ieder geval flink op en neer. Hoogtepunt van de dag tot nu toe, maar ik ging er vanuit dat er later nog een optreden zou volgen dat het werkelijke hoogtepunt van het festival zou zijn.

De hele dag zag ik al mensen in t-shirts van de afsluiter van Coachella 2006 rondlopen en ik werd al een beetje nerveus. Zou er wel een plekje voor me zijn om het goed te zien? Toen ik voornamelijk stelletjes zag, bijna unisex gekleed met die t-shirts maakte ik me al minder zorgen. Die meisjes zouden toch nooit vooraan bij het hoofdpodium willen staan! Dat maakte me kansen al groter. Ondertussen was de temperatuur tot het kookpunt gestegen.

Slenterend langs festivalkraampjes pakten we nog een stukje mee van het optreden van de Yeah yeah yeahs op het grote podium, maar de hitte dwong ons echt om verkoeling te zoeken. Die vonden we in de ‘Heineken Oasis’, een witte tent met daarin airconditioners, projecties op het tentdoek, kussens en banken, maar vooral veel koelte. Wat was dat lekker. Weer veilig opgesloten in de biertuin maar deze keer goed beschut en in een temperatuur die bijna Hollands aandeed. We hebben allebei even een klein dutje gedaan.

Buitengekomen kwamen we de anderen weer tegen en we besloten om met zijn allen naar Bloc Party te gaan. Deze speelden op het andere buitenpodium, op een steenworp afstand van waar we nu stonden. Heerlijk in het gras bij laagstaande zon luisteren naar flarden Bloc Party want ?f het geluid was niet echt denderend ?f de helft verwaaide gewoon. Het kan natuurlijk ook een combinatie van beide geweest zijn. Al met al een vermakelijk optreden. Ik weet dat het Guapo’s helden zijn maar ik twijfel nog steeds.

Nee, neem dan de Editors. Dat zijn mijn helden. Pure klasse, een tikkeltje arrogant misschien, maar ze maakten het wel waar. Het optreden stond als een huis. Veel bekend materiaal en een paar nieuwe nummers. De zanger maakte continu opmerkingen over het feit dat Madonna tegenover hen geprogrammeerd stond, in de Saharatent naast hen. Hij zei dat, als hij zelf niet hoefde te spelen, vooraan had gestaan om haar te kunnen zien en hij na afloop als een speer er naartoe zou gaan om nog wat mee te krijgen van de show. Vervolgens riep hij lachend ‘Holiday’ in de microfoon en zette het volgende nummer in. Later na de aanvangstijd van Madonna, legde hij het publiek het zwijgen op om een Madonna luistersessie in te lassen. Het publiek was stil maar we hoorden niets en vervolgens begon iedereen boe te roepen, dat ze door moesten spelen.

Uiteindelijk toen we de tent verlieten na het optreden hoorden we Madonna wel. Of was het Abba? ‘Hung up’ klonk het en meer dan de helft van het aantal bezoekers had zich rond de Saharatent verzameld om de superster te zien. Er waren zelfs tribunes neergezet zodat meer mensen iets ervan mee konden maken. Snel weg hier veel te druk. Later hoorden we dat dit haar eerste nummer was, nadat ze 25 minuten te laat uit een enorme discobol was verschenen. Ik geloof dat de leeftijd bij Madonna ook zijn tol begint te eisen want na ongeveer vijf nummers hield ze het voor gezien. Geen bedankje, niets! Ze liet een verbouwereerd publiek achter. Was dit het nou? Van tevoren werd al gezegd ‘Madonna killed Coachella’. Wat deed ze op een festival met alternatieve artiesten als Coachella? Het hoogtepunt was ze in ieder geval niet. Het gekke was wel dat er tijdens haar optreden in de tent niets op het hoofdpodium was gepland! Absolute gekte.

Op de Coachella stage viel Massive Attack de twijfelachtige eer te beurt om als voorprogramma te dienen voor de afsluiter van de avond. Iedereen was al bezig een plekje te vinden voor het laatste optreden met als gevolg dat Massive Attack bijna voor een publiek speelde dat niet het hunne was. Desondanks was het ??n van de meest charismatische optredens van de avond, waarin o.a. Horrace Andy en de originele zangeres van het nummer ‘Teardrop’ hun bijdrage leverden. Alle hits kwamen voorbij en de uitvoering was subliem, maar verder weinig verrassend. In de achtergrond was een gebogen frame geplaatst over de hele breedte van het hoofdpodium met daarop lampen gemonteerd die in vele felle kleuren konden schijnen. In het begin leken het alleen abstracte patronen die zich vormden, maar later ging het object dienst doen als lichtkrant en kwamen er de nodige anti-oorlog- en anti-Bushberichten voorbij. Redelijk gewaagd volgens mij in het vrij conservatieve Californi?. De grote van de projectie maakte het indrukwekkend en zelfs voor iedereen achterin het veld leesbaar.

Nu was het wachten aangebroken op het optreden waarop iedereen al zo lang gewacht had, ik in ieder geval. Sinds november 2002 hadden ze al niet meer opgetreden en aan de vooravond van de release van hun nieuwe album maakten ze hun opwachting in Coachella. Ik heb nog nooit zo veel gejuich gehoord terwijl alleen maar het drumstel het podium opgereden werd. We hebben het hier dan ook over Tool en het leek alsof de hele Tool army, zoals de fanschare wordt genoemd zich voor dit optreden verzameld had, voor het hoofdpodium. Het lange wachten was begonnen. Gelukkig dat er toch nog een aantal Massive attack fans waren zodat we inmiddels door geschoven waren naar het midden tussen de geluidstoren en het podium. Naast en achter ons begon de menigte al ‘Tool, Tool, Tool, gimme Tool’ te scanderen. Bijna angstaanjagend en de term ‘army’ gebruiken ze dan ook niet voor niets. Op het podium werden vier ‘back projection’ videoschermen geplaatst. De opstelling was bijna identiek aan die van de optredens tijdens de Lateralustour. Links gitarist Adam, rechts daarvan achterin zanger Maynard, daarnaast drummer Danny en rechts vooraan bassist Justin; ieder zo’n beetje zijn eigen videoscherm achter zich.

Uiteindelijk was het zover. Met een “Hello hippies!” en “I smell patchouli.” verscheen Maynard getooid met een cowboyhoed. Deze hoed ging later nog af, waarna bleek dat zijn haardracht een (geplakte) donkergekleurde hanenkam was. Na “We’re going to paper, scissors, rock you.” gingen ze van start met ‘Stinkfist’. Daarna volgde een nummer dat ik niet kende. Betrof dit nieuw materiaal of was het een cover? Het kwam op mij meer over als een cover van Led Zeppelin dan nieuw werk en te zien aan het aantal mensen in mijn directe omgeving dat het nummer meezong leek ik gelijk te hebben. Niet dus! Het betrof hier mensen die het album in de voorliggende dagen al gedownload hadden en blijkbaar ook de teksten al goed geoefend hadden. Het nummer was ‘The pot’. Later zou Maynard ons nog toevoegen dat we waarschijnlijk allemaal het album al wel gedownload hadden, waarop de Tooladept naast mij antwoordde met “I will still buy it!” Ha, alsof ie dat zou horen.

Ze vervolgden met forty-six & 2, Jambi, Schism, Eon Blue Apocalypse, The Patient, Sober, Lateralus, Vicarious, ?nema. De aankondiging van ?nema was redelijk cynisch te noemen, omdat hij zei dat we elkaar misschien nog zouden zien in de VIP-tent na afloop en omdat we allemaal uit LA kwamen en daardoor allemaal VIPs waren, de kans wel heel groot zou zijn. Daarna het nummer waarin ze uiting geven het gevoel dat het beter is dat Californi? volledig in de oceaan verdwijnt (“Learn to swim, I’ll see you down in Arizona bay).

Uiteindelijk speelden ze dus drie nieuwe songs. Waren deze vernieuwend? Niet echt. Meer een voortzetting van het materiaal dat ze al hebben. Vreemde songstructuren, maatsoorten en soms ijzingwekkende geluiden. Het enige nieuwe is dat Adam een soort voicebox gebruikte in combinatie met zijn gitaar. Het fijne weet ik er niet van maar het klonk in ieder geval goed. Het optreden was strak en de begeleidende videobeelden leken nog minutieuzer gecombineerd met het spel van Tool. De nummers waarvan er clips zijn werden begeleid door bijna integrale uitzending van die clips, de andere nummers door ander videomateriaal. Een streng geregisseerd geheel, waarin alles klopte, maar iets nieuws onder de zon? Nou nee. De zon was dan ook al een paar uur onder.