Pinkpop 2006 en de grote leugenaar (dag 1)

Jarenlang heb ik het bekendste festival van Nederland links laten liggen, vooral omdat ik het idee had dat de muziek onderschikt was aan “het Pinkpopgevoel”. Dit jaar liet ik me dan toch overhalen door broer Erik om eens te gaan kijken in Landgraaf want Tool kwam en als Tool naar Nederland komt dan is Erik daar bij.Eerst wilden we alleen op zondag gaan omdat dat de dag was dat Tool het programma afsloot, maar al snel besloten we om dan ook de maandag mee te pakken want op die dag kwamen er ook wel een aantal leuke bands. Kort daarna spraken we af om al op zaterdag af te reizen zodat we ook die dag mee konden pakken. We kochten dus een tentje en stapten zaterdagmiddag in de auto om richting Limburg te reizen. Na een ritje van zo’n twee en een half uur kwamen we aan in Heerlen vanwaar we de aanwijzingen richting de bewaakte parkeerplaatsen konden volgen, zo hadden we op de website van ome Jan Smeets gelezen. De aanwijzigen met “P Pinkpop” daarop hadden we inderdaad snel gevonden en de borden volgend reden we richting Landgraaf. Plots reden we langs een zijweg waar een aantal mensen met oranje hesjes stonden. Omdat er echter niet werd aangegeven dat we bij de parkeerplaats waren, reden we door. We kwamen echter geen bord meer tegen en toen we het centrum van Landgraaf binnenreden, besloten we om te keren en terug te rijden. Eenmaal terug bij de kereltjes met de oranje hesjes vroegen we waar de parkeerplaats was. “Parkeerplaats….parkeerplaats….euh….ach zet ‘m maar daar in de berm. Misschien kun je ‘m dan vanavond iets verderop in deze straat zetten dan sta je ook dichterbij de camping, en je weet wel wat voor mensen hier ’s avonds rondlopen.”, was het in Limburgse tongval gedrenkte antwoord. De bewaakte parkeerplaats was slechts de eerste van vele leugens van ome Jan, zo bleek al snel.

Nadat we de auto in de berm hadden gezet, pakten we alle spullen en liepen naar camping B terwijl we Nelly Furtado in de verte hoorden zingen. Op de camping zouden we na “strenge controle” eerst de tent moeten opzetten op “een door de organisatie aangewezen plek”. Althans, dat hadden we op de website gelezen, in werkelijkheid werd bij het betreden van de camping even naar ons weekendticket gekeken waarna we het verder maar moesten uitzoeken. De tweede leugen van ome Jan was een feit.

Toen we zo’n beetje de hele camping hadden rondgelopen, werden we langzaam een klein beetje wanhopig. Overal stonden de tenten tegen elkaar aan en er was werkelijk geen stukje gras meer te zien. Plots werden we echter geroepen door twee vriendelijke Vlaamse meiskes. Vlak bij hen was nog een klein plekje vrij en volgens hun moest daar nog wel een tentje op passen. Het was inderdaad een klein plekje maar we hadden weinig keus. Gelukkig bleken de meiskes over een uitstekend timmermansoog te beschikken want ons tentje paste er zonder scheerlijnen precies op het laatste vrije stukje gras.

Ruimte zat op de camping

Na het opzetten en inrichten van de tent en het ophalen van een polsbandje waarmee we de camping en het festivalterrein op konden, was het tijd om het festivalterrein op te zoeken. Ondanks het advies van een andere festivalganger om te gaan lopen omdat dat sneller was, stapten we in de pendelbus die tussen de campings en het festivalterrein heen en weer reed. Binnen enkele minuten werden we bij het festival afgeleverd en kon de pret beginnen. Na een voorraad consumptiebonnen te hebben ingeslagen, keken we heel even naar de Kaiser Chiefs die op de main stage bezig waren om vervolgens het terrein te gaan verkennen.

Rik verkent het festivalterrein

Al snel kwamen we erachter dat het achteraan, bij de kleinere 3fm-stage, een stuk rustiger was. Naief dachten we dat dat was omdat er op dat podium geen optreden bezig was maar we kwamen er al snel achter dat Pinkpopbezoekers luie festivalgangers zijn die niet van verplaatsen houden. Derhalve bleef het ook tijdens optredens relatief rustig bij zowel de 3fm-stage als de John Peel-stage in de tent. Een uitstekende plek dus om wat te gaan eten en drinken in afwachting van het optreden van Paul Weller. De oude rot stelde ons niet teleur. Hij bleek nog uitstekend bij stem en zeker vergeleken met een band als de Kaiser Chiefs waren dit duidelijk muzikanten die iets meer in hun mars hadden. Belachelijk dat er zo weinig mensen kwamen kijken en nog veel belachelijker dat veel van de weinige toeschouwers ook nog eens voortijdig richting het hoofdpodium vertrokken waar Placebo zou gaan optreden. Plezierig gevolg was wel dat we eenvoudig tot vrij dicht bij het podium kon komen waar iedereen aan het dansen sloeg toen Weller afsloot met Town called Malice. Cijfer: 7,5

de vader van de Britpop was uitstekend bij stem

Het concert van Placebo, de afsluiter van de eerste dag, op het hoofdpodium vond ik daarna iets minder goed. Misschien komt het doordat ik ze al een paar keer heb gezien, maar ik heb het idee dat dit een iets te groot podium was voor Placebo. Het is aardige muziek, hoewel ik nog steeds van mening ben dat hun eerste plaat ook hun beste was, maar die androgene act is niet meer zo hip als je langzaam maar zeker een ouwe lul begint te worden. Weinig spectaculaire show ook. Cijfer: 6,5

Brian Molko begint een ouwe lul te worden

Na het optreden van Placebo kwam Ome Jan het podium op. Hij vertelde o.a. dat er foto’s van festivalbezoekers genomen werden door mensen van Amnesty International, wij waren ook al geportreteerd, om te protesteren tegen wapens of zoiets. Volgens de grote leugenaar waren er al zo’n 2500 personen gefotografeerd en zouden dat er aan het eind van het weekend minstens 20.000 moeten zijn. Ook vertelde ome Jan ons dat er op onze camping een feest aan gang was in de grote tent met DJ’s L-Ende en DAB. Dat klonk gezellig, tijd dus om richting de camping te gaan. Maar natuurlijk niet voordat we ons even opgewarmd hadden bij een spontaan aangestoken vreugdevuur waar we getuige waren van het kordate optreden van de security. Gewapend met brandblusser drongen ze door de massa en doofden het vuur. Terwijl ze zich omdraaiden om op zoek te gaan naar het volgende brandje, werd ‘ons’ vuur alweer aangestoken. Dit ging zo nog een paar keer door met als hoogtepunt de conversatie tussen een hele stoere securitymedewerker en een dronken jongen.
Stoere security: “En nou niet meer aansteken!”
Dronken jongen zwaaiend met aansteker onder de neus van de stoere security: “Jawel joh”
Stoere security: “Moet ik je eruit gooien!”
Dronken jongen zwaaiend met aansteker onder de neus van de stoere security: “Nee joh”
Stoere security: “Moet ik je eruit gooien!”
Dronken jongen zwaaiend met aansteker onder de neus van de stoere security: “Nee joh”
Stoere security: “Moet ik je eruit gooien!”
Dronken jongen zwaaiend met aansteker onder de neus van de stoere security: “Nee joh”
Stoere security: “MOET IK JE ERUIT GOOIEN!”
Dronken jongen zwaaiend met aansteker onder de neus van de stoere security: “Nee joh”
Stoere security: “MOET IK JE ERUIT GOOIEN!”
Dronken jongen zwaaiend met aansteker onder de neus van de stoere security: “Nee joh”
Stoere security: “NOU DONDER DAN OP!”
Dronken jongen weglopend: “Okee joh”

“Hmm, waar zou ik die lege bierglazen kwijt kunnen?”

De wandeltocht van het festivalterrein naar de camping verliep langs allerlei kraampjes van lokale uitbaters die zo ook nog even meeprofiteerden van de vele aanwezigen in Landgraaf. We kochten een zakje cashewnoten en een zak popcorn en besloten ook nog even de houseparty die een caravanboer in zijn loods gaf aan te tikken. Na zo’n 3 minuten hadden we het daar wel weer gezien en liepen weer verder richting de camping. Met onze arm in de lucht om ons polsbandje te laten zien, liepen we de camping op waar we eerst de wc en toen de feesttent opzochten. Een paar biertjes later besloten we onze eigen feesttent op te zoeken om daar nog een biertje te drinken en te gaan genieten van een heerlijke maar behoorlijk koude nachtrust op een uiterst dun slaapmatje.

L-Ende en DAB draaien door op de camping