Pinkpop 2006 en de grote leugenaar (dag 2)

Na een helse nacht in de Limburgse kou op een veels te dun matje werden we op dag twee wakker gemaakt door een heus stukje Nederlands drama. Bij onze buren op de camping bleek ’s nachts iemand “tentje klop” gedaan te hebben.Wat is “tentje klop”, hoor ik jullie al denken. Wel, dat wil zeggen dat er iemand met lange vingers langkomt die op de tent klopt. Als er vervolgens niet wordt gereageerd door de personen in de tent wordt deze opengeritst en worden er waardevolle spullen ontvreemd. Het meisje dat in de tent lag, bleek haar tas te missen met daarin o.a. haar gsm, portemonee, paspoort en festivalticket. Huilend vertelde ze haar verhaal aan een ieder die het maar horen wilde. Een jongen van enkele tenten verder had haar gsm echter gevonden maar de rest was nog steeds spoorloos. De security liet weten dat er meer slachtoffers waren maar had niks gevonden of gezien. Na ongeveer een uur kwam er een andere jongen die het briljante idee had om eens achter de betreffende tent te zoeken. Daar vond hij de gestolen tas. Vrijwel alles zat nog in de tas behalve 70 euro die in de portemonee zat. Het meisje was uiteraard weer blij. Zo blij dat ze ons de overige dagen behoorlijk irriteerde met haar slappe gelul. Je kent misschien wel de uitspraak “Ik denk dus ik besta”, voor haar gold echter “ik praat dus ik besta”. Werkelijk alles wat ze dacht en deed moest ze ook even zeggen. Volgens Rik moest dit ook wel de reden zijn dat ze alleen in een tent lag.

Nadat we ons opgefrist hadden en ons van huis meegenomen ontbijtje (Nederlanders h?) ophadden, wandelden we dit keer naar het festivalterrein.

We kwamen precies op tijd om nog een stukje van het eerste optreden van de dag mee te maken. Het Deense Kashmir vermaakte ons met hun gitaarpop. Niet goed maar ook niet slecht. Cijfer: 6

Tijd om weer richting het kleine podium te gaan om met het eerste biertje van de dag de smaak van het broodje haring dat ik onderweg op had gegeten weg te spoelen. Dat lukte prima met Van Katoen op de achtergrond. Zo af en toe hoorde ik dat het Nederlandstalig was, maar echt onder de indruk was ik niet. Misschien waren The Rakes een betere keuze geweest, maar ja in de tent werd geen eten en drinken verkocht. Cijfer: 4

Op het hoofdpodium werden we daarna verrast door een opvallend optreden van the Bloodhound Gang. Howel de critici de show niet leuk vonden (3voor12 gaf een 0,01 op een schaal van 10!), hebben wij toch wel genoten. Eindelijk een optreden waar iets gebeurde. De boefjes hadden er duidelijk zin in en lieten ook meerdere malen weten dat ze donders goed doorhadden in welk land ze zich bevonden en waar de bewoners van dat land zich mee bezig hielden. (“Your shitty soccer team is never gonna make it to the World Cup”)

Op een gegeven moment begon zanger Jimmy Pop Enjoy the Silence van Depeche Mode te spelen en zingen. Na een paar regels pakte bassist Evil Jared de microfoon om de volgende legendarische woorden te spreken: “That is homo! That is Gordon! If you’ll do that again I’ll piss on your head!” De regelmatige volger van deze blog zal begrijpen dat Amigo in luid applaus uitbarstte bij het horen van deze zielsverwant met muzieksmaak. Een assistent die Jared even later een flesje bier kwam brengen, kreeg ook de wind van voren. “Is that Budweiser? That is Budweiser! Fuck that! American beer is tasteless. American beer is even more tasteless than Patty Brard!” Die Jared kon geen kwaad meer doen bij Amigo. Nadat Jared vervolgens de inhoud van een fles J?germeister via een trechter naar binnen had gewerkt, gebeurde het onvermijdelijke, Jimmy Pop begon opnieuw Enjoy the Silence te zingen. Het tafereel dat volgde, zou het meest besproken tafereel van de tweede dag worden. Jared haalde een opstapje, plaatste dat achter zijn frontman, haalde zijn leuter te voorschijn en begon over zijn vriend heen te pissen. Nadat Jimmy Pop letterlijk zeiknat was, moest Jared voor straf naar het publiek gaan dat dan over hem heen mocht rochelen. Grote klodders speeksel vloegen richting de bassist die ze allemaal keurig opving, ??n zelfs met zijn oog! Een filmpje van dit schouwspel van de hand van ondergetekende kun je hier downloaden. (+/- 50MB) Leuk, hoewel je je wel een aantal dingen gaat afvragen. Pist de bassist elke show over zijn zanger heen en wie zou die act dan verzonnen hebben? Zouden de kwajongens thuis aan hun moeder vertellen wat ze in het buitenland doen? Cijfer: 8,5

Tijd om weer even bij te komen en uiteraard kozen we weer voor het kleine podium. Onder het genot van een biertje kwamen we daar tot twee belangrijke conclusies. Ten eerste is het niet zo handig om zonnebrand ongebruikt in je tentje te laten liggen als de zon hevig schijnt. Ten tweede is de muziek van de band Dredg heel wat minder spannend dan hun naam. Snel namen we het besluit om dan toch maar eens een kijkje te gaan nemen in de tent waar The Zutons speelden. Toen we bij de tent aankwamen, moesten we buiten gaan staan maar langzaam maar zeker verlieten er mensen (volkomen onterecht) de tent en schoven we naar binnen zodat we alles steeds beter konden zien en horen. En wat we zagen en horen beviel ons wel. Een gitaarbandje uit Liverpool dat aanstekelijke poprock maakte dat me een beetje deed denken aan The Kooks. Een vrouwelijke saxofoniste met een kort jurkje maakte het helemaal af. Cijfer: 8

Even keken we daarna naar Racoon dat zowaar, na vorig jaar nog reserveband te zijn geweest (ja ja, dat hebben ze niet alleen in de Tour de France), nu op het hoofdpodium mocht optreden. Lekkere rustige muziek maar uiteraard geen spectaculaire show en al snel besloten we om de massa weer te verlaten en richting het kleine podium te wandelen.

In de tent zou het zeer gehypte Infadels op gaan treden, maar ik had besloten dat zowel Rik als ik de naar metal neigende rock van Danko Jones leuker zouden vinden en diens optreden stond op het kleine podium geprogrammeerd waar we ook meteen de inwendige mens weer konden verwennen. Danko maakte de verwachtingen meer dan waar. “Het is wel een eigengeiler”, zei Rik halverwege zijn show en daar had ie helemaal gelijk in. Hoogtepunt van de eigengeilerij was het moment dat de charismatische Canadees tijdens het applaus na een nummer masturbatiebewegingen begon te maken. Voor wie niet helemaal begreep wat hij aan het doen was, lichtte hij het nog even toe: “I don’t know if you noticed but while you were cheering I was playing with my imaginary cock!” Lekkere rock op een festival dat vooral gedomineerd wordt door middle-of-the-road-top40-muziek. Cijfer: 8.

Na het optreden dronken we nog wat, bezochten de pissoirs en dixies weer eens, brachten een bezoekje aan het winkeltje van de Free Record Shop en wandelden tenslotte weer richting het hoofdpodium waar dEUS aan het spelen was. Ik heb de Belgische groep van Tom Barman al een aantal keer gezien en had niet zoveel drang om ze weer eens te zien (achteraf heb ik daar toch een beetje spijt van).

We pakten een paar nummertjes mee, waaronder het inmiddels redelijk oude Suds & Soda en liepen vervolgens door naar de tent waar na het optreden van dEUS hun landgenoten van Hooverphonic optraden. Een groep die hele aardige muziek heeft gemaakt en ook internationaal erkenning heeft verworven. Bovendien heb ik zelfs een cdtje van ze. Reden genoeg om uit te kijken naar het optreden. Het kon me echter niet bekoren. De visuele artiest die op het scherm achter de band beelden van het concert verweef met kunstzinnige opnames deed z’n werk heel aardig maar het geluid was niet echt goed en de muziek bleek niet geschikt voor een festival. Een tegenvaller dus. Cijfer: 4,5.

Nou konden we toch niet tot het eind blijven want meteen na Hooverphonic zou op het hoofdpodium Tool beginnen en laat die band nou net de reden zijn dat we kaartjes voor Pinkpop hadden gekocht. We hadden besloten om ruim van tevoren een mooie plaats op te zoeken vanwaar we het goed konden zien. Twintig minuten voor aanvang van het optreden van de helden van broer Erik bleek ruim voldoende. Althans, we dachten dat het twintig minuten voor aanvang van het concert was. In werkelijkheid begon de Amerikaanse metalformatie nog eens twintig minuten later met hun show. En eigenlijk hadden ze nog iets langer moeten wachten want hun show met vele visuele effecten op vier grote schermen kwam het best tot zijn recht toen het donker was.

Het was de tweede keer dat ik Tool zag (na het Ozzfest twee jaar geleden) en dit optreden vond ik een stuk beter dan het eerste. Hoewel ik nog steeds moeite heb met die nummers die geen kop en staart hebben en plotseling afgelopen zijn of toch ineens niet (wat nogal eens applaus middenin de nummers opleverde), heb ik best genoten. Maynard is dan wel geen enorm podiumbeest, zijn stem is toch zeker apart en de beelden (waar hij dacht ik grotendeels voor verantwoordelijk is) waren bij vlagen indrukwekkend. Om die beelden iets beter te kunnen zien, heb ik ook hier een kort filmpje van gemaakt (wederom +/- 50MB) Kortom, een waardig afsluiter van de eerste dag zo zag ik ook aan Rik die helemaal stond te glimmen in zijn nieuwe Toolshirt. (heb je er nu ??n voor elke dag van de week?) Cijfer: 9

De grote leugenaar kwam na afloop uiteraard nog even het podium. Hij vertelde dat er al ongeveer 6.500 mensen op de foto waren gegaan voor Amnesty en dat hij er van overtuigd was dat dat er de volgende dag meer dan 20.000 zouden zijn. Nou kan broer Erik redelijk hoofdrekenen en volgens zijn berekeningen zou het best wel eens heel meoilijk kunnen worden om in ??n dag meer dan twee keer zoveel mensen te fotograferen als ze op de twee eerste dagen hadden gedaan. Vervolgens kwam ome Jan met leugen nummer 3, hoewel dit waarschijnlijk meer met desinteresse te maken had. Terwijl iedereen al wist dat godenzoon Klaas-Jan Huntelaar Nederland -21 naar het Europees Kampioenschap had geschoten, brulde ome Jan keihard door de microfoon dat Nederland WERELDkampioen was geworden. Nou ja, we begonnen z’n woorden toch al met een korreltje zout te nemen. Ook spoorde hij iedereen aan om niet teveel te drinken. (want dat mag natuurlijk alleen als ome Jan eraan verdient)

We besloten om nog even langs de openluchtbioscoop te lopen waar de festivalbezoekers gratis naar binnen mochten. We vielen middenin “Walk the Line”, de film over countrylegende Johnny Cash. Waarom programmeren ze het in hemelsnaam zo dat de eerste film (er werd later ook nog een horrorfilm gedraaid) al begint tijdens het afsluitende optreden? Enig speurwerk leerde ons al snel dat er ook geen drank verkrijgbaar was op het filmterrein en dus verslapte onze aandacht al snel. We vertrokken dan ook snel weer naar Camping B waar we dit keer het optreden van L-Ende en DAB aan ons voorbij lieten gaan om meteen ons gezellige tentje op te zoeken. Tijdens het legen van enkele blikjes bier voor ons tentje werden we vermaakt door enkele talenten die in Idols niet zouden misstaan. Maar dan wel in voorronde. Een jongen had zijn gitaar meegenomen en liet ons enkele uren lang horen dat hij toch al zeker een half akkoord bijna foutloos kon spelen. Een meisje dat uiterst vals kon schreeuwen stond hem bij. Het liedje over een nijlpaard dat met zijn kont in de nijl zat begon na een keer of 15 zo te vervelen dat we weer snel in slaap vielen op onze dunne matjes.