Pinkpop 2006 en de grote leugenaar (dag 3)

Na wederom een koude nacht op onze dunne matjes maakten we ons op voor de derde Pinkpopdag. De maandag, het zwaartepunt van het festival. Om 11.45 uur begonnen de eerste optredens al. Veel te vroeg natuurlijk voor een beetje festivalganger en dus besloot Amigo in hoogsteigen persoon dat we de optredens van the Living Things, Pete Murray en Soulfly zouden skippen. Vanwege dat laatste kijkt broer Erik me nu nog wel eens boos aan.Na de slaap uit onze ogen gewreven te hebben, wandelden we richting de douches en wasbakken op onze camping om ons wat op te frissen. Daar kregen we een voorproefje van wat ons de rest van de dag te wachten stond. Meterslange rijen mensen stonden te wachten voor een beetje fris water. Daar hadden we geen zin in, dus maakten we snel een nieuw plan. Terwijl Amigo in de veel kortere rij ging staan bij de tostikraam om een ontbijtje te scoren, ging Rik ergens een pak bronwater kopen zodat we onze tanden bij de tent konden poetsen.

Zo gezegd, zo gedaan, en even later waren we gereed om de tocht naar het festivalterrein weer af te gaan leggen. Toen we daar aankwamen, bleek dat er iets meer mensen op het maandagprogramma waren afgekomen dan we hadden verwacht. Kortom we moesten een half uur in de rij staan voor we op het festivalterrein waren.

Toen we eenmaal binnen waren, zagen we dat Skin op het hoofdpodiom stond te brullen. Ze heeft nog steeds een stem die me wel bevalt en omdat ze ook nog een aantal van mijn favoriete Skunk Anansie nummers zong, was ik tevreden met onze openingsact van de maandag (die Anouk verving). Alleen hebben we er niet veel van gezien want ook binnen was het iets drukker dan de dagen ervoor waardoor we niet zo dicht bij het podium stonden.

Na Skin trad in de tent Jamie Lidell met zijn speciaal gevormde Live Band op. Voordat we op zaterdag naar Landgraaf vertrokken, had ik ongeveer 10 seconden van Jamie Lidell op MTV gezien en die 10 seconden waren genoeg om me uit te laten zien naar zijn optreden op Pinkpop. Tien minuten voor het begin van zijn optreden besloot ik nog even een paar biertjes te gaan halen. Helaas was het zo druk dat het ongeveer 15 minuten duurde voor ik weer terug was waardoor we te laat waren om een plaatsje in de tent te vinden en we buiten moesten aansluiten. Gelukkig is de gemiddelde Pinkpopbezoeker niet gezegend met een goede muzikale smaak. Na enkele minuten verlieten de eerste bezoekers de tent al (onbegrijpelijk) en dit bleef het hele optreden zo doorgaan waardoor we vlotjes opschoven naar een mooie positie in de tent.

Dit was weer heel wat anders dan de overige optredens. Een Engelsman die uit de electrowereld komt maar er achter kwam dat ie over een lekkere soulvolle stem beschikt en besloot om dan maar eens te gaan proberen om echte muziek te maken. En dat is ‘m absoluut gelukt. Het eerste nummer wat we ‘m zagen spelen, duurde door allerlei improvisaties al meteen ongeveer een kwartier. Prachtig, ik had het gevoel dat ik op North Sea Jazz stond ipv op Pinkpop. Een paar nummertjes later ging Jamie zelfs driestemmig zingen door zijn eigen stem te sampelen. Geweldig! Hij sloot af met de mooie single Multiply. 3voor12 heeft daar mooie opnamen van gemaakt die ik even van hun site geript heb zodat je ‘m hier kunt downloaden. (+/- 15MB) Cijfer: 8,5

Toen Jamie klaar was, begon Blof (ik kan die rare o met dat streepje erdoor nergens vinden op mijn toetsenbord) op het hoofdpodium. Nou heeft de illustere Pijnackernaar Marcel Mulhuijzen speciaal voor de Zeeuwen ooit de term huisvrouwennattekuttenmuziek bedacht, en daar ben ik het wel een beetje mee eens. Aardige muziek maar ik ben er nog nooit hard voor naar de winkel gerend, laat staan naar een festival. De keuze om alvast richting het kleine podium te verkassen waar na Blof het door ons hooggewaardeerde Deftones zou optreden. Hadden we meteen de tijd en ruimte om wat te eten en te drinken en kon ik onderweg nog een nieuw Deftones t-shirt aanschaffen zodat we net echte groupies leken want Rik had ook z’n Deftonesshirt aangetrokken. Het was me trouwens al eerder opgevallen dat Pinkpopgangers weinig bandshirts dragen. Dat was bij Ozzfest en Fields of Rock wel anders. Daar hoorde je er gewoon niet bij als je geen zwart shirt van ??n of andere metalband droeg. Waarschijnlijk was dat ook de reden dat er, naar mijn bescheiden mening, niet zo heel veel shirts verkocht werden. Het duurde dan ook drie dagen voor ik een leuk shirtje zag van de Deftones.

Met een biertje in de hand zaten we in het gras de tijd te doden tot the Deftones het podium zouden bestijgen. We hadden de Amerikaanse Metalformatie al eens eerder gezien in Ahoy en zanger Chino hadden we daarna ook nog gezien op Fields of Rock waar hij met Team Sleep optrad. Wat we ons van die eerdere ontmoetingen vooral herinnerden was dat het geluid veel en veel te hard stond en dat Chino behoorlijk onder invloed was waardoor het allebei matige optredens waren geweest. Toen we de soundcheck hoorden, werden we bang voor een derde domper. Hoewel we behoorlijk ver van het podium waren gaan zitten, bleken oordopjes zelfs op onze positie bij de soundcheck geen overbodige luxe. Hoe ze het echter voor elkaar kregen, weet ik nog steeds niet maar toen het optreden eenmaal begon, bleek dat het geluid eindelijk eens goed was. En al snel bleek ook dat Chino in vorm was en er zin in had. Eindelijk werden we dan eens verrast door een uitstekende show van de band waar ik een zwak voor heb sinds White Pony. Toen ik na het halen van een paar nieuwe pilsjes terugkwam, werd ik er door broer Erik opgewezen dat Max Cavalera van Soulfly het podium was opgekomen om een nummertje mee te doen. Leuk want we hadden destijds op Fields of Rock al gemist dat Chino even mee kwam doen toen Soulfly speelde. De 3voor12-opname van Hexagram kun je hier downloaden. (+/- 10MB) Cijfer: 8,5

Na the Deftones werd het hoofdpodium betreden door de jongens van Keane. Ik denk dat Mul het helemaal niet erg vindt als ook de muziek van die band omschrijf als huisvrouwennattekuttenmuziek. De keuze om nog een tijdje met een pilsje in de zon te blijven zitten was dus snel gemaakt. Terwijl er af en toe een vlaag met zoete Keanetonen langs m’n oren waaide, werd m’n hoofd weer wat roder van de brandende zon.

Na enig luieren in de zon was het tijd om weer te gaan kiezen. Bleven we bij het kleine podium waar Nickelback (door kenner ook wel Snikkeldrek genoemd) zou optreden of zouden we naar de tent lopen waar The Flaming Lips hun kunsten zouden gaan vertonen. Volgens het festivalboekje zou die laatste band wel eens voor het meest spectaculaire optreden kunnen gaan zorgen dus kozen we voor hen. En ik ben achteraf heel blij dat we dat hebben gedaan. Ik had nog nooit van the Flaming Lips gehoord maar ik zal ze nu nooit vergeten. Toen we in de tent kwamen, hadden we een plekje achterin maar al snel verlieten de eerste mensen weer de tent waardoor we steeds verder naar voren schoven. Na the Flaming Lips stond Franz Ferdinand op het hoofdpodium geprogrammeerd en blijkbaar wilden veel bezoekers daar een goeie plek voor vinden want ruim voor afloop was de halve tent al leeggelopen. Onbegrijpelijk want the Lips gaven wat mij betreft het beste optreden van het hele festival! Onbegrijpelijk ook dat ik nog nooit van de band uit Oklahoma, die al meer dan twintig jaar bestaat, had gehoord, laat staan dat ik muziek van hen kende. Ik las later ergens in een recensie dat de Amerikanen voor een optreden waarschijnlijk een feestwinkel plunderen. Treffender kan ik het inderdaad niet verwoorden. Het eerste wat opviel waren de tien kerstmannen aan de rechterkant van het podium (door zanger Wayne Coyne constant aangeduid als zijnde the Chilli Peppers) en de tien aliens aan de linkerkant (Keane volgens Coyne). Gedurende het hele optreden stonden ze te springen en te dansen. (ik denk dat het mensen waren die ze eerder op de dag uit het publiek hadden gehaald want ik zag na afloop ??n van de kerstmannen met Wayne Coyne op de foto gaan) Ook waren er flinke ballonnen op het publiek losgelaten die tijdens het optreden rondstuiterden. De gitaaraangever droeg een Captain America pak en de toetsenist een skeletpak. En het leukste was misschien nog wel dat Wayne Coyne de hele tijd met zichtbaar genoegen confettie en serpentines de tent inschoot.

Ook riep hij tijdens “Yoshimi battles the Robots” de hulp in van een handpop. Uiteraard werd er ook gebruik gemaakt van het scherm waarop afwisselend clips en livebeelden van de vingercamera op de microfoon van Wayne te zien waren. Om een idee van dit spektakel te krijgen kun je de 3voor12-opname bekijken die je hier kunt downloaden. Als je je een keer niet zo happy voelt, bezoek dan een concert van the Flaming Lips en gegarandeerd dat je na afloop weer vrolijk bent. Ze hebben in mij in ieder geval een fan voor het leven erbij. Cijfer: 9,5

Toen de Lips ermee stopten, was Franz Ferdinand al even bezig op het hoofdpodium. We beleven even staan en pikten een paar nummertjes mee voordat we belsoten om weer naar achteren te wandelen om even bij te komen van het spetterende optreden van the Flaming Lips.

We maakten meteen van de gelegenheid gebruik om bij de Limburgse Turk (die er wel heel Nederlands uitzag) twee porties shoarma te kopen en vleiden ons vervolgens weer neer in het gras om ons avondmaal op te eten. Enkele pilsjes later kwam Morrissey het kleine podium oplopen voor zijn optreden. Dit bleek heerlijke muziek om lekker bij in het gras te blijven liggen. De voormalig voorman van the Smiths had zijn nette pak weer aangetrokken en gaf een optreden weg dat prima klonk. Het ontlokte Erik dan ook de uitspraak: “Best lekker.” Cijfer: 7,5

Na Morrisey was het dan eindelijk zover. Het optreden waar ongeveer driekwart van de aanwezigen op af was gekomen. De afsluiter van Pinkpop 2006: The Red Hot Chili Peppers. We liepen tot iets achter het videoscherm en besloten dat het daar druk genoeg was om te blijven staan. De Peppers lieten een kleine twee uur horen dat ze de afgelopen jaren uitstekende muziek hebben gemaakt. Het was misschien geen briljant optreden maar het was ook zeker niet zo slecht als ik hier en daar heb gelezen. John Frusciante kan toch heel lekkere muziek uit z’n gitaar tevoorschijn toveren. Hoogtepunt van Amigo was uiteraard toen Frusciante een nummertje alleen deed, want hij speelde en zong How Deep Is Your Love van the Bee Gees. Dat zorgde meteen ook voor het dieptepunt toen drie meisjes die naast ons stonden de volgende discussie voerden:
meisje: “Lekker nummer.”
meisje: “Ja, ik ken het ergens van maar ik weet niet waarvan.”
meisje: “Ja, van wie is het origineel?”
meisje: “Geen idee.”
willekeurig iemand anders: “How deep is your love van the Bee Gees”
meisjes in koor: “Nooit van gehoord.”
Amigo: “????”
Omdat het ook weer erg koud begon te worden, verlieten we de drukte en gingen op zoek naar een vreugdevuurtje waar we ons konden warmen terwijl we een pilsje dronken. Toen de security echter weer heel stoer het vuur had gedoofd (eikels), kregen we het weer behoorlijk koud. We kochten een paar nieuwe bonnen en haalden allebei een frietje om weer een beetje op te warmen. De patat die we kregen lag waarschijnlijk al een halve dag in de bak en was eigenlijk niet meer te vreten, gedwongen door de kou werkten we echter toch alles gretig naar binnen. “Zullen we de laatste bonnen maar aan bier uitgeven?”, vroeg Rik. Ik wees ‘m op de grote lichtkrant naast het podium waarop in tegenstelling tot eerdere berichten stond dat er ’s avonds wederom een afterparty zou zijn op camping B met DJ’s DAB en L-Ende. Mijn plan om daar de laatste bonnen op te maken, werd door Rik goedgekeurd.

Toen de Peppers het genoeg vonden en het podium hadden verlaten, kwam ome Jan nog even het podium op. Hij hield zijn gebruikelijke lulpraatje waarbij echter wel opviel dat ie met geen woord meer repte over de fotoactie van Amnesty. Angstig voor nieuwe leugens begaven we ons snel in de grote hoeveelheid mensen die allemaal tegelijk het festivalterrein wilden verlaten. Dat ging uiteraard niet zo vlug maar een beetje waven met z’n allen doodde de tijd. Toen we eenmaal weer op de camping waren, wandelden we hoopvol richting de feesttent, maar toen we daar aankwamen bleek er van een afterparty geen sprake. Alles was stil en dicht. Na deze zoveelste leugen van ome Jan waren we het helemaal zat. We gingen naar onze tent, trokken al onze kleren aan die we hadden meegenomen, en bibberden ons de koude nacht door. We dachten lekker te kunnen uitslapen omdat de camping toch pas om 12 uur dichtging. De organisatie dacht hier echter anders over en begon iedereen al rond 7 uur wakker te maken en aan te sporen om op te ruimen. Toen ze rond 9.30 uur ook nog eens aan onze tent begonnen te schudden, hebben we de boel opgeruimd en zijn zonder fooi te geven weer richting Pijnacker vertrokken.

Voor de geinteresseerden, ik heb voor een zacht prijsje nog drie officiele Pinkpop consumptiebonnen te koop. Je kunt je melden bij Amigo. Oh ja, het cijfer voor de Peppers: 7,5 ofzo?