Het was een mooie zomermiddag in augustus toen ik een mailtje kreeg van Petra met de vraag of ik zin had om iets leuks te gaan doen. Uiteraard mailde ik meteen terug dat ik daar wel zin in had. Misschien was het echter handiger geweest als ik eerst het hele mailtje had gelezen, want Petra heeft een beetje vreemde idee?n over “leuke dingen”.Toen ik verder las, begreep ik dat ik had toegezegd dat ik mee ging abseilen van de Euromast in Rotterdam. Er waren nog een paar personen die erin getrapt waren (of die gewoon genoeg lef hebben) en we spraken af om Rotjeknor op zondag 17 september eens vanaf grote hoogte te gaan bekijken.
Om 15.30 uur zou ik Petra oppikken waarna we naar Ikea zouden gaan om ons daar bij Erwin en Erik te voegen. Het zal een ieder die Amigo een beetje kent niets verbazen dat ik stipt om 15.45 uur bij een popelende Petra voor de deur stond (sorry Peet). Eenmaal bij Ikea bleken Erwin en Erik er ook nog niet te zijn waardoor Petra nog nerveuzer werd. Net toen ze me ertoe bewogen had om dan alvast maar met zijn twee?n naar de Euromast te gaan, kwamen Erwin en Erik aanrijden zodat we toch maar met zijn vieren gingen.
Bij de Euromast stond Linda al met haar vriend Renco te wachten op ons want ook zij gingen mee abseilen. Ook hingen er al een paar mensen aan touwen aan de Euromast te bungelen. Zo van onderaf bekeken zag die trotse Rotterdamse mast er toch best een beetje erg hoog uit. Snel gingen we naar binnen, kochten een kaartje en namen de lift naar boven. Bij het restaurant stapten we uit de lift waarna we het laatste stukje aflegden met de trap. Toen we buiten stonden en over de rand keken, leek het wel alsof de Euromast een stuk hoger was geworden toen we in de lift stonden. De schrik sloeg ons allen om het hart. Nou ja, niet bij Erik want die had van tevoren al ??n of ander kutsmoesje verzonnen dat ie niet mocht van de verzekering en dat ie alleen meeging om foto’s te maken.
de Euromast was een stuk hoger geworden toen we in de lift stonden
terwijl de rest zenuwachtig wordt, kan Petra nog steeds lachen
Terwijl er een leuk echtpaar over de rand dook, kregen wij instructies van de begeleiders. (“niet bang zijn en veel lachen onderweg want er worden foto’s gemaakt”) Linda en Renco waren de eerste die hun angst overwonnen en lieten zich vastknopen aan de touwen waarna ze over de rand mochten stappen.
Renco en Linda doen net alsof ze heel relaxed zijn
maar hier kijkt Renco toch al een stuk moeilijker
en Linda lacht ook al wat minder hard
Gespannen lieten ze zich langzaam naar beneden zakken totdat we ze niet meer konden zien. Zenuwachtig stonden we boven te luisteren of we soms een luid langerekt gegil gevolgd door een doffe plof hoorden. Na enige tijd kregen we echter te horen dat ze allebei veilig beneden waren gekomen. Terwijl we elkaar van blijdschap in de armen vielen, beseften we plots dat dan nu de volgende twee aan de beurt waren. Petra stapte snel naar achteren en dus werden Erwin en ik aan de touwen gebonden.
Erwin en ik werden aan de touwen gebonden
Ik kon nu niet meer terug en besloot er het beste van te maken. Stoer stapte ik over de rand heen en nam de positie aan die m’n begeleider me had aangeraden.
stoer stapte ik over de rand
Dit stelde helemaal niet zo veel voor, dacht ik, totdat even naar beneden keek en zag dat 100 meter verticaal toch een hele andere afstand is dan 100 meter horizontaal. Voorzichtig haalde ik het touw iets door de lussen en stapte naar beneden. Na enkele stappen “liep” ik over de ramen van het restaurant waar Erik tussen de dinerende mensen stond te zwaaien en schreeuwde dat ik moest lachen omdat ie een foto ging nemen. Als een boer met kiespijn lachte ik ‘m toe. Na nog een paar stapjes bleek ik niet meer bij de ramen te komen met mijn voeten en werd het een kwestie van gewoon jezelf laten zakken. Toen ik om me heen keek, zag ik dat het toch wel erg leuk was om zo te hangen en over gans Rotterdam te kunnen uitkijken.
het was toch wel erg leuk
Boven me kwam Erwin er ook aan en even daarna sprong ook ??n van de begeleiders met een hoop gegil naar beneden om tussen ons in te komen hangen en ons te helpen waar nodig.
Erwin kwam er ook aan
Na ongeveer tien minuten waren ook Erwin en ik veilig beneden en mochten we als beloning naar boven met de lift waar we nog net op tijd waren om Petra over de rand te zien duiken.
Petra flirt nog even met de fotograaf
Terwijl Petra bezig was met haar afdaling bekeken wij alvast de foto’s die gemaakt waren en genoten we nog even van het uitzicht over Rotterdam.
“wat is hier nou eng aan”
en ze blijft maar lachen
Toen Petra ook weer boven was, gingen we nog met z’n allen nog even in dat “ronddraaiding” wat helemaal naar boven ging waarna we afsloten met een borrel in het restaurant.
Renco en Erik zoeken de volgende toren uit waarvan we gaan abseilen
Al met al was het toch wel een heel erg leuk uitje, dus nogmaals bedankt voor het goede idee Peet, ik kijk alweer uit naar je volgende uitnodiging.
Ter verduidelijking: die Erik is niet Guapo. Al vind ik het wel een verdomde goeie smoes.
Enneuh, waar zijn die foto’s eigenlijk?
Oh, de foto’s komen nu wel ‘binnen’.
Dat jij, meneer ‘rest volgt na het eten’ (een paar dagen later) durft te vragen waar de foto’s blijven zeg!
Ik eet altijd heel lang!
En wil de kritiek die ik altijd krijg jou een beetje besparen.