Mijn leven als neger in Pijnacker

Ik had al wel eens gehoord dat het niet meeviel om allochtoon te zijn in Pijnacker. Ik lachte daar altijd om. Dat het in de grote steden niet meeviel om je draai te vinden als je niet van Arische bloede was, wilde ik wel geloven, maar in het vredige Pijnacker werd iedereen toch in zijn waarde gelaten? Vorige week besloot ik de proef op de som te nemen.Ik was uitgenodigd voor een typische Pijnacker-Nootdorpse bruiloft en een betere gelegenheid om de gastvrijheid van het leukste dorpje van Zuid-Holland te testen kon ik me niet bedenken. Na enig nadenken besloot ik me te vermommen als Afrikaan. Samen met enkele vrienden die wel mee wilden werken aan mijn experiment meldde ik me ’s avonds bij een vigagiste die ons met behulp van schoensmeer en pruiken omtoverde in typische Afrikanen, in de volksmond ook wel negers genaamd. Om het af te maken hulde ik me in traditionele Kameroenese klederdracht. Tijdens de schminken voelde ik me al groeien. En na mijn bezoek aan het toilet weet ik dat het waar is wat ze altijd over negers zeggen. Zeker 20 cm was ik gegroeid en vol zelfvertrouwen ging ik met de voor mij ongekende lengte van 22 cm op stap!

ik hulde me in traditionele Kameroenese klederdracht (staand geheel rechts)

Samen met m’n eveneens onherkenbare partners in crime begaf ik me richting partycentrum “het parochiehuis Le Carillon” om ons daar aan te sluiten bij de overige nietsvermoedende feestgangers. Tijdens de fietstocht erheen, vielen me de argwanende blikken van andere verkeersdeelnemers al op maar daar zocht ik op dat moment nog niks achter. Bij binnenkomst in het parochiehuis werden we hartelijk ontvangen. “Wat leuk, echte negers als entertainment!”, kregen we te horen. Onverstoorbaar begaven we ons vervolgens richting het bruidspaar. Daar kregen ik en m’n maten de eerste klap van de avond te verwerken. De bruidegom was nog bereid om ons een hand te geven, maar de bruid weigerde categorisch om ook maar ??n van ons Afrikanen te zoenen. “Kan gebeuren”, hoorde ik N’Kluut zeggen. “Dat meisje zit vol met emoties en weet niet hoe ze moet reageren op vijf van die knappe kerels”, zei N’Koko. “Geen probleem, er zijn nog meer mooie vrouwen hier”, zei N’Nolo. “Precies, en die vallen vast allemaal op donkere mannen”, zei N’Gege. Dat viel echter tegen. Bij elke vrouw kregen we hetzelfde teleurstellende antwoord te horen. “Ik zoen niet met negers!” Welk een bekrompen discriminatie van de Pijnacker-Nootdorpse vrouwen.

Niet langer geheel op ons gemak begaven N’Kluut, N’Koko, N’Nolo, N’Gege en ik ons op de dansvloer. Ook daar vielen we erg op tussen de overige gasten. Niet alleen vanwege onze kleur maar ook vanwege het enorm swingende ritmegevoel dat we plots bleken te bezitten. Al dansend zorgden we er hoogstpersoonlijk voor dat het feest helemaal los kwam. Slechts de oer-Hollandse polonaise ging ons niet zo goed af maar tijdens de overige dansen waren de heupwiegende bewegingen niet van de lucht.

Het klapstuk van de avond was de verkiezing van de best geklede gast(en) van de avond. Uiteraard waren wij, die er zo perfect uitzagen, benieuwd naar de uitslag. Er waren vijf genomineerden voor de titel, zo kregen we te horen van de bruid en bruidegom. Tijdens het opnoemen van de namen, keek het tweetal al schuldig in onze richting en al snel werd duidelijk waarom. Ondanks onze aanwezigheid en die van vele goedgeklede broeders alsmede enkele al even traditioneel geklede Marokkanen waren alle genomineerden blanken! En dat niet alleen, nee, het waren ook nog eens belachelijk geklede bleekscheten! Ik geloof dat ze allevijf waren verkleed als een soort ontdekkingsreiziger die je alleen maar tegen kan komen op de uitgestrekte landschappen van Pijnacker-Nootdorp. U begrijpt, beste lezer, dat wij woedend het feest verlieten toen de hoofdprijs eenmaal was uitgereikt aan ??n of andere stel, luisterend naar de naam oom en tante, dat later ook nog eens familie bleek te zijn van de jury.

We besloten ons verdriet te gaan verdrinken in de gezelligste huiskamer van Nederland, caf? de Guyter. Daar wachtte ons echter de volgende klap in ons donkere gelaat. Uitsmijter Erik Bevaart was zo overompeld door onze uitstraling dat hij niets zei toen we hem opzij duwden en naar binnen liepen. Aan de bar probeerde ik vervolgens iets te bestellen bij de als zeer vriendelijk bekend staande Jennifer Nemethy. Terwijl ze de personen naast me aan de bar nog iets inschonk, negeerde ze mij compleet. Omdat ik bang was dat ze me niet had gezien, ging ik onder een lamp staan terwijl ik met een grote lach mijn tanden ontblootte. Nu moest ze me wel zien. N’Koko vond dat het allemaal iets te lang duurde en kwam informeren. “Krijgen we nog een biertje of hoe zit dat?” riep hij richting Jennifer. “Nee, de laatste ronde is al geweest!”, was het schokkende antwoord van de barmeid. Eigenaar Marco was blijkbaar bang voor problemen want met een angstige blik in zijn ogen zei hij tegen Jennifer: “Dat hebben ze door. Geef ze maar iets.” Vol tegenzin tapte Jennifer een paar biertjes voor ons. Toen we die rustig op dachten te drinken aan een tafeltje, kwam uitsmijter Bevaart naast ons staan om niet meer van onze zijde te wijken tijdens onze aanwezigheid. Zijn befaamde “Grote slokken, grote slokken!”, bezigde hij niet, nee, hij was duidelijk alleen maar bezig ons in de gaten te houden. Net als de overige aanwezigen overigens die allemaal plotseling met hun hand op hun portemonnee zaten. Duidelijk was dat we niet welkom waren in dit etablissement en dus dropen we met onze staart tussen onze benen af naar huis.

Slechts ??n conclusie is er mogelijk na deze ervaringen als neger. Volgens de inwoners van Pijnacker-Nootdorp zijn Afrikanen leuk, zolang ze maar in Afrika blijven.

Negers horen in Afrika