Afzien op Cyprus

Een hotel dat gebouwd was voor dwergen en gevuld met Engelse bejaarden, het woord delay dat heel vaak viel, auto’s die allemaal aan de verkeerde kant van de weg reden, vissen die niet wilden bijten en een temperatuur van 35 graden en stijgende. Ja, het was behoorlijk afzien op Cyprus.Na een vlucht van vier uur landde ik zondag 10 juni op Larnaca airport. Enige tijd later was ik in het bezit van m’n bagage en de sleutel van de Chevrolet Matiz waarin ik twee weken lang over het vakantieeiland ging scheuren. Na nog enig oponthoud omdat een aantal vervelende Fransen (inderdaad, een pleonasme) in de weg stonden, reed ik weg van het parkeerterrein van het vliegveld. Het ritje naar het Palm Beach Hotel waar een kamer op me wachtte, duurde volgens de gegevens die ik had gehad ongeveer 20 minuten. Dankzij een vaag plattegrondje (waar het vliegveld niet eens opstond zo begreep ik pas later) en mijn geweldige richtingsgevoel kwam ik na 2 uur rondjes rijden door het centrum van Larnaca om 23.45 uur plaatselijke tijd eindelijk aan bij het hotel waar ik incheckte, m’n kamer opzocht, een douche nam en naar bed ging.

het Palm Beach Hotel

en mijn kamer met sea view in het Palm Beach Hotel

en de badkamer van mijn kamer met sea view in het Palm Beach Hotel

De volgende ochtend werkte ik snel wat bacon & eggs naar binnen, vroeg de weg naar Lefkosia (Nicosia) aan de plaatselijke taxichauffeurs en reed met de Matiz richting de eerste Ikea van Cyprus. Ik was inmiddels al aardig gewend geraakt aan al die mensen die aan de verkeerde kant van de weg reden en de duidelijke aanwijzigen van de taxichauffeurs zorgden ervoor dat ik dit keer wel in ??n keer goed reed. Nou goed, ik miste de laatste afslag waardoor ik een kwartier in de file stond voor de hoofdstad van Cyprus.

Na een ritje van een uur zag ik toch echt een ru?ne voor me die vanuit de verte met dichtgeknepen ogen en flink wat fantasie een beetje op een Ikea leek. Overal waren bouwvakkers bezig en ik had geen idee waar de ingang was. Na enige tijd rondlopen vond ik een ingang door achter een aantal bouwvakkers aan te lopen en ergens naar binnen te klimmen. Van binnen deed het gebouw me nog minder aan een Ikeawinkel denken dan van buiten. Niet zo vreemd, want later begreep ik dat ik in het eveneens in aanbouw zijnde winkelcentrum pal naast de Ikea stond.

het in aanbouw zijnde winkelcentrum

het gebouw ernaast was de Ikea

en hier had ik dus officieel naar binnen moeten gaan

Ik kon dus geen enkele medewerker van Ikea vinden en besloot te gaan bellen. Enkele telefoontjes en een tijdje wachtten later besloot ik toch maar weer rond te gaan lopen. Na enige tijd begreep ik waar het magazijn was en zag ik door een raam ook heuse Ikeamedewerkers lopen. Ik klom weer ergens naar binnen en kroop onder een branddeur door waarna ik eindelijk in het magazijn stond.

eindelijk, een magazijn

Al snel vond ik iemand die me naar de logistiek manager bracht. Neophytos, zo heette de man, stelde me vervolgens aan iedereen voor en leidde me rond door de gebouw in aanbouw.

In de portocabin die als tijdelijk kantoor dienst deed, bleek dat men eigenlijk maar ??n vraag aan me had. Of ik een beetje kon voetballen? Logistiek had namelijk nog een speler nodig om woensdagavond een team bestaande uit overige Ikeamedewerkers te verslaan. Ik vertelde ze over swingende heupbewegingen en al snel was ik opgenomen in het team.

De rest van de week vulde ik met kijken naar een Ikea in opbouw, bezoekjes aan het strand, voetballen met m’n Cypriotische collega’s (het is niet nodig om te vertellen dat ik mijn team met enkele knappe acties en doelpunten aan de overwinning hielp) en uitkijken naar het weekend.

…. in opbouw

IK.. in opbouw

IKE. in opbouw

het uitzicht vanaf mijn balkon

Toen het vrijdag was en ik van plan was om eens een weekendje lekker te gaan relaxen met drank en strand, vroeg ??n van de managers of ik van vissen hield. Ik vertelde hem dat ik nog wel eens een hengeltje uitwerp en meteen vroeg hij me of ik zin had om zaterdagochtend mee te gaan op zijn boot om te vissen op tonijn. Een ieder die Amigo een beetje kent, begrijpt dat hij dit maar ??n keer hoefde te vragen. En dus ging vrijdagavond op tijd naar bed om er de volgende ochtend (/nacht) weer om 4.00 uur naast te staan. Na me te hebben opgefrist en iets gegeten te hebben reed ik met de Matiz naar het afgesproken punt waar ik om 4.45 uur werd opgepikt door Christos en zijn broer Kostas. We reden naar een haventje waar we om 5.15 uur de boot te water lieten en uitvaarden.

Christos en zijn boot vroeg in de ochtend

Toen we 12 km uit de kust waren, deed Kostas het kunstaas aan de hengels en wierp de lijnen in het water.

laat die tonijn maar komen

Zo’n vier uur later waren we tot 35 km uit de kust en weer terug gevaren en hadden we geen tonijn gezien. De broers besloten dat het lang genoeg geduurd had en dat de vistrip helaas niet meer dan een boottripje was geworden. We vaarden weer terug naar de haven en haalden de boot weer uit het water.

boottripjes zijn ook leuk

terug in de haven

Nadat ik in het hotel even wat slaap had ingehaald, heb ik de rest van het weekend op het strand en voor de tv (EK U21) doorgebracht.

lekker relaxen op het strand

Toen ik maandag weer bij de winkel kwam, was die eindelijk herkenbaar als IKEA.

IKEA in opbouw

maar duidelijk nog steeds niet af

Maandagavond werd er weer gevoetbald. In de schaduw van het stadion van Nicosia slaagde ik er dit keer geheel tegen de verwachting in niet in om mijn team opnieuw naar een overwinning te leiden. Dit kwam waarschijnlijk mede door het feit dat de tegenstander dit keer wel genoeg mensen op de been had weten te brengen.

kunstgrasveldjes naast het stadion van Hapoel Nicosia

na afloop even doen alsof we allemaal goed bevriend waren

De volgende dag was er weer weinig te doen en dus heb ik het strand maar weer eens van dichtbij bekeken.

lekker relaxen in de zee

de ruine begon (vanuit de verte) steeds meer op een IKEA-winkel te lijken

Dat ik een goede invloed op de mensen ter plekke had, bleek wel uit de kleding die de logistiek manager op m’n laatste werkdag droeg.

Neophytos had zijn beste kleren aangetrokken

Om me niet teveel te vervelen tijdens m’n laatste weekend op Cyprus had ik me ingeschreven voor een “relaxing seacruise with octopus fishing”. Zaterdagochtend werd ik opgehaald door een bus die me naar de haven van Larnaca bracht. Daar scheepte ik in op een boot met glazen bodem, die gerund werd door een Russische bemanning.

de boot met de glazen bodem

Als eerste vaarden we naar het wrak van de Zenobia, een Zweeds schip dat jaren geleden voor de kust van Larnaca was gezonken. Met ongeveer dertig man stonden we door de twee kleine raampjes in de bodem van het schip te kijken naar een beetje oud ijzer op de bodem van de zee. Het wrak werd ook bezocht door duikers en een heuse onderzee?r.

een heuse onderzee?r

het Russische scheepsmaatje maakt de “octopushengels” in orde

de onderzee?r vergat de deuren dicht te doen

lekker verbranden op het dek

Na het spectaculaire bezoek aan de Zenobia vaarden we naar de octopusstek. Eenmaal aangekomen kreeg iedereen die wilde vissen een klosje met waslijn daarop en aan het einde een stuk lood met wat witte sliertjes. Gewoon het stuk lood in het water gooien en dan een beetje aan de lijn trekken en wachten tot een octopus bijt.

ik word aan het lijntje gehouden

Ik was het na een hald uurtje wel zat maar gelukkig waren er ook echte doorzetters en werden een aantal octopussen gevangen.

deze jongen ving zelfs twee octopussen

de Russische kapitein toont de vangst in vol ornaat

Na een echte Cypriotische lunch op de boot en nog wat zwemmen en zonnen was het tijd om weer terug naar de haven te varen. De rest van het weekend bracht ik gedeeltelijk door op het strand. (Niet teveel want het was inmiddels ongeveer 40 graden in de schaduw en Amigo was tijdens de boottrip al redelijk verbrand) Maandagochtend bracht het vliegtuig me weer netjes terug naar Nederland. Waar het uiteraard regende.