Amigo’s visie op Lowlands 2007 dag 1

Het ene na het andere festival werd Amigo deze zomer door de neus geboord omdat er niemand zin had om mee te gaan of Amigo zelf geen tijd had. Na Pinkpop, North Sea Jazz en Fields of Rock bleef er echter nog ??n optie over en aangezien er een aantal vage kennissen van Amigo was dat niet tijdig met een goed excuus op de proppen kwam, vertrok er op 17 augustus een groep (ex-) Pijnackernaren naar het door God vergeten Biddinghuizen om daar deel uit te gaan maken van volgens ‘kenners’ het beste dat festivalland Nederland te bieden heeft: Lowlands 2007!Guapo heeft gelukkig al zijn best gedaan om de muzikale kant van het festival te bespreken ,en een ieder die Guapo kent weet dat het dan vooral gaat over poprockbandjes wier naam begint met ‘The’ en eindigt op een s zoals daar zijn The Rakes, The Editors (eigenlijk zonder The), The Killers, The Rifles, The View (huh, zonder s), The Shins en The Klaxons. Amigo kan zich daardoor gelukkig beperken door de belangrijke dingen op een festival, zoals daar zijn drank, vrouwen, humor en andere onzin. (The Liquors, The Womans, The Jokes & The Other Nonses)

Na aankomst op het tot parkeerterrein gepromoveerde weiland van Biddinghuizen (om eerlijk te zijn, leek heel Flevoland me wel ??n groot weiland) wachtten we geduldig een half uurtje in de auto tot de regenbui die we onderweg ook al drie keer waren tegengekomen overgewaaid was. De cynische opmerking dat de bui wel het hele weekend boven het festivalterrein zou blijven hangen, bleek achteraf behoorlijk de plank mis te slaan. De meegebrachte korte broek bleek achteraf onverwacht het meestgedragen kledingstuk van het weekend te zijn. (ex-aequo met die mooie oranje onderbroek)

Voor de meeste onder ons was de korte wandeling naar het festivalterrein een verademing na de autorit, zo niet voor vaste gastblogger Kluit. De voormalig winnaar van de Hans van Beek-sportdag heeft ondanks 3 uur fitness nog steeds conditie van een Sugar Lee Hooper die met de VUT is en had daarnaast ook nog eens verwacht dat het festivalterrein keurig betegeld of op zijn minst geasfalteerd zou zijn waardoor hij iedereen met zijn koffer op wieltjes zou uitlachen. De weilanden op Flevoland bleken tot zijn schrik echter vooral uit modder en gras te bestaan en zijn wieltjes liepen dan ook al snel vast.

de enige festivalganger met een keurig gestreken overhemd

Na een tijdje in de rij hebben gestaan voor een echt Lowlandsbandje, mochten we de camping op. Na enige discussie besloot Amigo naar camping 7 te lopen. Achteraf een uitstekende keuze. Welliswaar een klein stukje lopen maar heerlijk rustig ’s nachts (als je geen Engelse buren had).

Tijdens het opzetten van de tenten bleek dat Kluit nog een slimmigheidje bedacht had om altijd de weg terug te kunnen vinden. We hoefden maar aan een willekeurig iemand te vragen waar dat driehoektentje uit 1928 stond en we werden keurig richting onze tenten gewezen.

Kluit bouwt met een grote glimlach op zijn gelaat zijn Quechua “324000s” op

Rik zit al een tijdje te genieten van een hevig zwetende Kluit

Toen ook Kluit’s tent stond, begon Guapo de zenuwtrekjes te vertonen die hij altijd vertoont als hij op het punt staat enkele minuten van een concert te missen en dus wandelden we naar het festivalterrein. Ondeweg werden er 8 blikjes bier ingeslagen om de lange weg (nog zeker 100m) tot het festivalterrein te overbruggen. Nog niet al het bier was op toen we naar binnen wilden en omdat blikjes niet naar binnen mochten stonden we nu al in dubio. Moesten we het bier snel opdrinken of gooiden we de blikjes weg? Voordat we een verstandige beslissing konden nemen was Ammerlaan al met zijn rugzak vol blikjes langs de security gelopen. Probleem opgelost.

Eenmaal binnen was de muziek van Just Jack het eerste wat we hoorden en dus besloten we daarop af te lopen. Toen we 10 meter afgelegd hadden, hoordden we Just nog net “Thank you very much and goodbye!” roepen. We besloten dan maar om een tent verder te lopen waar The Rakes bezig waren. Terwijl Amigo de ook aanwezige Ruut van der Meer even gedag zei, zochten de overige vrienden een plekje in “de India”. Guapo had het meteen naar zijn zin. Amigo trouwens ook vrij snel. Niet omdat hij zo van de muziek genoot maar omdat hij de capuchon van Guapo stiekem als vuilnisbak gebruikte.

handig hoor, om zo’n mobiele vuilnisbak bij je te hebben

De muziek was uiteraard van het type dertien-in-een-dozijn-gitaar-popmuziek en dus was Guapo meteen tevreden.

Voor de muziek verwijs ik verder naar het verslag van vriend Guapo, zelf vermeld ik hier alleen dat we na The Rakes via de Mad Caddies in de Grolsch naar de Editors in de Alpha gingen (waar dat blonde meisje voor me toch echt een stuk interessanter was dan de gespeelde muziek) waarna we weer terug liepen naar de Grolsch om naar een stel kamelenneukers te kijken en luisteren die Lily Allen vervingen. Behoorlijk matige muziek in een tent die dan ook niet eens half gevuld was. Blij dat ze eindelijk eens lekker vooraan stonden, hielden de Pijnackerboys het toch zeker 3 nummers vol voordat ze besloten dat hier toch echt geen ene ruk aan was en dat het een mooi moment was om een hapje te gaan eten.

lopen, lopen, lopen

kamelenneukers kijken en luisteren

en weer lopen, lopen, lopen

De wegen splitsten zich op zoek naar een lekkere maaltijd. Guapo & Ammerlaan vereerden de lokale Chinees met een bezoek, de gebroeders Toussaint bezochten een Italiaans etablissement, en Kluit genoot van een zakje Vlaamse frieten. Nadat de buikjes (of misschien is buiken meer op zijn plaats) gevuld waren, kwamen de vrienden weer samen voor de Grolsch waar Guapo en Ammerlaan in gesprek waren met Harry Kerklaan die ze waren tegengekomen. Na afscheid te hebben genomen van Harry werd een mooi plekje in de Grolsch gezoch voor het optreden van The Eagles of Death Metal. “Are you ready for rock & roll!”, riep de in een strakke roze polo gehulde zanger. “Yeah”, riepen wij terug. En dus begonnen de Amerikanen met hun show-off rock. Zanger Jesse Huges bleek het uitstekend naar zijn zin te hebben op Lowlands (getuige ook het optreden van de Eagles in de kleine magneetbar) en dat Amigo het optreden van de zanger met foute snor ook waardeerde, bleek wel uit het feit dat hij het hele optreden uitkeek terwijl held Damien Rice een paar honderd meter verderop aan zijn optreden begon.

zanger met roze polo, strakke jeans, foute bril en p0rnosnor

Na een welverdiend daverend applaus verlieten de vrienden de Grolsch en zetten de voettocht richting de Alpha weer in waar Amigo’s grote held Damien Rice al begonnen was. De vrees vooraf bleek terecht. De muziek van de Ierse zanger is niet echt geschikt voor een groot festival. Tel daarbij op dat de rustigste nummers al in het begin gespeeld bleken te zijn, dat Rice nog steeds geen vervanger had voor zangeres Lisa en dat hij ook niet echt uitblinkt in interactie met zijn publiek, en men zal begrijpen dat de belofte (nog steeds) niet is ingelost. Bovendien durfden de (ex-)Pijnackernaren uit angst voor een boze Ier en op advies van Rombie geen bier mee te nemen in de tent. Een zware opgave dus. Leuk werd het eigenlijk pas toen de singer-songwriter een (gevoelige) snaar brak, verkeerd stemde en de tekst kwijt was. Heel even moest hij er zelf ook om lachen maar al snel werd de draad van het concert weer opgepakt. Kortom, de prachtige emoties die Rice in zijn muziek legt, legde hij niet in zijn optreden waardoor The Go Ahead Eagles of Death Metal toch het hoogtepunt van de eerste dag bleven.

Damien Rice slaagt er niet in zijn publiek te raken

Na het optreden van Damien Rice werd weer teruggewandeld naar de Grolsch om The Good, The Bad & The Queen te aanschouwen. De heren hadden leuke hoge hoeden op maar daarmee was ook alles wel gezegd. En dus werd de tijd tot de dagafsluiter opgevuld met bier drinken en foto’s maken.

het motto van Lowlands ’07

even lachen voor de foto en doen alsof je het naar je zin hebt

De dagafsluiting (wat bandjes betreft) werd verzorgd door The Killers, een bandje dat plotseling razend populair is geworden en aangezien ik niet helemaal begreep hoe dat ineens gebeurd is, wilde ik een mooi plekje in de Alphatent zoeken om daar eens achter te kunnen gaan komen. Blijkbaar waren er nog meer mensen die er zo over dachten want de Alpha was goed gevuld en het mooie plekje dat ik van plan was te gaan vinden, veranderde al snel in een plekje in de modderpoel net buiten de tent. Geen probleem voor Guapo & Kluit die de hele dag al met hun regenlaarsjes (niet zo modieus als die van de overige laarsdragende dames overigens) aan rond liepen, maar Amigo schrok toch even toen hij zijn kleine voetjes in het donker in de modder plaatste. Enfin, om een lang verhaal kort te houden: we hadden kutplekken en het optreden was van zodanig niveau dat vriend Guapo het helemaal niet erg vond dat er twee lelijke dikke vrouwen voor enige afleiding zorgden door onhandig met ‘m te flirten.

Kluit kijkt geschrokken naar de lelijke dikke vrouwen

Toen het optreden eindelijk was afgelopen, lieten we ons meevoeren door de menigte richting de rest van het festivalterrein (de Alpha lag helemaal achteraan) tot we langs een hamburgertentje liepen en daar de inwendige mens versterkten voor de lange nacht die nog komen ging.

Guapo heeft zijn favoriete restaurant weer gevonden

De lange nacht die vervolgens komen ging, duurde na 2 minuten alweer lang genoeg voor Kluit die nog last had van een jetlag na zijn bezoek aan the US of A. Ammerlaan zat ook nog in kantoorritme en samen zochten zij hun tentje op.

Na afscheid van hun vrienden te hebben genomen, liepen Guapo y Amigo & Rik de Juliet in om daar even te kunnen zitten terwijl de grote Amerikaanse komiek Doug Stanhope voor het entertainment zorgde. De man die werd aangekondigd alsof hij net zo’n grootheid in Amerika is als Rowen H?ze in America, bleek echter zijn grappen niet door de douane te hebben gekregen. Enkele totaal misplaatste humorloze opmerkingen over o.a. pedofilie, homofilie en katholicisme later besloten de three amigo’s dat ze lang genoeg geluisterd hadden naar dhr. Hopeloos en verlieten ze, net als heel veel andere aanwezigen de Juliet, waar het geluid overigens behoorlijk slecht was.

Via de Nico Starlight Boulevard werd belandden we op het eerste veld waar nog flink gehoused werd in diverse tenten.

Erik & Erik genieten van de lichten op de Nico Starlight Boulevard

Het stukje lopen zorgde er meteen voor dat de oude mannen hun voeten weer voelden en dus zochten en vonden ze een plekje op een picknicktafel bij de Groove Tube. In de Groove Tube werd muziek gedraaid uit de tijd dat Guapo y Amigo nog naar de top 40 luisterden en dus werd er daar menig pilsje naar binnen geslagen luisterend naar Prince, Michael Jackson, The Cure en Depeche Mode. Na enige tijd gezeten te hebben, was het tijd om toch ook nog even te gaan dansen. Guapo had het de hele avond al gehad over de uiterst hippe DJ die om 2 uur in de India zou draaien en dus besloten we iedereen maar eens te gaan verrassen op onze danspasjes bij James Holden, die net als alle andere DJ’s op het festival (op ??n na maar daarover later meer) iets draaide van minimal industrial progressive electro techno of zoiets. Al snel werd weer eens duidelijk dat zoeken naar een blanke met ritme gelijk staat aan zoeken naar een speld in een hooiberg en zelfs Rik durfde mee te bewegen.

Nadat we een flinke show hadden weggegeven, werd het ook voor ons tijd om ons eigen tentje op te gaan zoeken en te gaan genieten van een welverdiende nachtrust. Op de camping genoten we nog heel even van de rust en nadat we ons weer verbaasd hadden over het feit dat Ammerlaan echt in dat kleine tentje paste, gingen ook wij slapen.

nog even genieten van het uitzicht

Ja, echt waar, Ammerlaan ligt echt in dit tentje!