Concertverslag: The Cure, 18 maart, Ahoy

Als groot liefhebber van depressieve jaren-80 muziek kan Guapo tuurlijk niet om een concert van de vaandeldragers van deze muziek heen. Echter de kaartjes voor het concert van The Cure waren zo snel uitverkocht dat Guapo er weer eens naast viste. Echter een snelle deal via marktplaats deed ‘m uiteindelijk toch de felbegeerde kaartjes doen toekomen.En dinsdag 18 maart was het dan zover. Vanzelfsprekend waren Guapa en Guapo weer te laat waardoor het voorprogramma werd gemist. Navraag bij het publiek wat het optreden van 16 Nations of Horses (of zo iets) wel had meegemaakt leerde dat ze weinig meer hadden gemist dan een grote bak herrie.

Niet veel later toen het Delftse duo op hun plaatsen zat gingen de lichten uit, een doek naar beneden en kwamen de leden van The Cure ??n voor ??n het podium oplopen met daarbij Robert Smith als kopstuk van de band uiteraard als laatste. Zag ie er 8 jaar geleden al wat voloptueus uit, tegenwoordig is hij een corpulente bijna-vijftiger. Maar nog wel met vogelnest op zijn hoofd, half weggeveegde lippenstipt op zijn mond en zijn ogen ruim in de zwarte oogschaduw. Daarin is hij weinig verandert de afgelopen 30 jaar.

Robert Smith

De eerste twee uur werden nieuwe en oude, wat onbekendere nummers gespeeld. Dat was allemaal best leuk en aardig maar niet waar Guapo op had gehoopt. Dat lag niet alleen aan de keuze van de uitgevoerde nrs ook het geluid was niet zo goed. Met name het wat holle, echoende gitaargeluid waar The Cure zo om bekend staat, en wat Guapo zo goed vindt, werd overstemd door bas en drum.

En toen de heren dan ook van het podium liepen had Guapo dus niet echt een voldaan gevoel. Misschien dat een toegift nog wat goed kon maken. Deze toegift besloten Guapa en Guapo liever staand mee te maken dan zittend op de tribune. Het stel stond nog niet op hun nieuwe plek of de leden van Britse formatie kwamen weer de b?hne op. En dat zouden ze nog twee keer doen waarbij ze bij elke toegift hun hits en lekkerste nummers speelde; A Forest, Boys don’t cry, Caterpillar, Friday I’m in love, Close to me, Killin an Arab, allemaal kwamen ze voorbij. Het zou niet alleen de beste toegift ooit maar ook de langste toegift worden in het muzikale leven van Guapo. Na bijna drie uur en een kwartier spelen (!) was het afgelopen en kwam de band echt niet meer terug, het publiek in euforie achterlatend.

Er zijn veel recensies over het opterden van The Cure. In deze kon Guapo zicht het beste vinden: www.nrc.nl/kunst/article980322.ece/The_Cure_komt_pas_op_gang_in_het_laatste_hits-uurtje