Going Down met de gebroeders van Vugt

Het was weer eens tijd voor een flinke bak herrie. En dus ging Amigo enige tijd geleden van harte in op de uitnodiging van de gebroeders van Vugt om het optreden van Down in de Melkweg te gaan bijwonen. Afgelopen zaterdag was het zover.

Een ieder die Amigo enigzins kent, zal niet verbaasd zijn om te horen dat de sympathieke DJ een tikkelte te laat was. Terwijl Ed & Steef al om 17 uur de trein richting de hoofdstad pakten, stapte Amigo pas na 18 uur de Zweedse blauw-gele blokkendoos in Delft uit. Na enig opfrissen en eten zocht hij nog even op het internet om te zien hoe laat het optreden begon. Dit bleek om 19.30 uur te zijn. Een onmogelijke opgave voor Amigo, die zich keurig om 21.30 uur bij de ingang van Melkweg meldde. In de trein was hem via SMS al duidelijke gemaakt dat de heren van Down ook ietwat later begonnen. Al met al miste Amigo slechts twee nummertjes.

De sfeer zat er echter al goed in en met een paar halve liters in de hand loodste Steef Amigo richting broer Ed die op de rand van pit stond te headbangen. De Melkweg was lekker gevuld en er werd ook al gecrowdsurfd. Toen een van de crowdsurfers, in wie gitarist Pepper Keenan zijn buurman meende te herkennen, onze richting op kwam, stapt Steef uit voorzorg een stapje achteruit. Hij vergat echter het opstapje achter hem met als gevolg dat hij languit ging en de crowdsurfer bovenop ‘m landde. Het leidde tot een hoop bezorgde omstanders. Op ??n na. Broer Ed kon namelijk niets anders dan dubbel liggen van het lachen.

Het concert was echter onveranderd goed. Zanger Phil Anselmo (in wie Amigo de zanger van Kane herkende) was goed bij stem en zocht constant contact met het publiek dat gretig antwoordde. Bassist Rex Brown bleek onverwacht beweeglijk voor een bassist. En Kirk Windstein wrong prachtige snerpende geluiden uit zijn gitaar.

Dinand zweept het publiek op. Iggy Pop speelt de bas en zijn vader gitaar.

Na een korte pauze kwamen de heren nog eens terug voor een ruime toegift die werd afgesloten door een nummer waar de drum- en gitaarpartijen plotseling werden overgenomen door een tweetal groupies. Na het laatste nummer werden alle overgebleven plectrums en de playlist nog even aan het publiek gegeven en verlieten de heren het podium.

Oh, mocht dat niet?!

Na nog enkele pilsjes te hebben gedronken en Steef nog een poging had gedaan om de DJ knock-out te gooien met een plastic bierglas, werd besloten om de inwendige mens nog eens even verder te gaan verwennen in een etablissement met de hippe naam “Burger King”. Toen het lauwe vlees en de kromme frieten op waren, ging het drietal naar buiten om vervoer richting Amsterdam CS te zoeken. Al snel werd besloten om een taxi te nemen. Totdat plotseling op een merkwaardig voertuig werd gestuit. Terwijl Ed en Steef het object eens goed bestudeerden, kwam er een jonge deerde aangerend die schreeuwde dat we voor 6 euro per persoon meemochten met haar fietstaxi-tuk-tuk-ding.

Ed en Steef bestuderen het fietstaxi-tuk-tuk-ding

Toen we begonnen te lachen en zeiden dat we met zijn drie?n waren, meldde ze dat dit geen enkel probleem was. “Als die lange maar eerst instapt en dan die andere twee.” Uiteraard hoefde dat geen twee keer gezegd te worden en al snel zat het drietal opgevouwen op het ene zitplekje.

Jut en Jul zitten lekker opgevouwen

Schreeuwend, boerend, zwaaiend en lachend werden de heren naar 020 CS vervoerd. En het meisje maar trappen, en trappen, en nog harder trappen. Bij elke brug werd het gesteun en gekreun voorin heviger maar van overnemen wilde ze niets weten. En dus moest er af en toe uitgestapt worden om even een stukje te duwen.

Steef duwt een stukje op een van de vele bruggen

Toen er al een heel stuk afgelegd was, hoorde we plots een luidde vloek en de mededeling dat de hulpmotor het begeven had en de reis afgebroken moest worden. De chauffeuse studeerde echter waarschijnlijk motortechniek want binnen enkele minuten had ze onder toeziend oog van Ed de motor weer gerepareerd en kon er verder gefietst worden.

Ed geeft goeie aanwijzigen (let ook op z’n hippe nieuwe schoenen)

Eenmaal bij het stationsplein werd er (inclusief een kleine fooi) betaald en afscheid genomen van het meisje waarvan de dijbenen waarschijnlijk twee keer zo dik zijn geworden na het ritje met 300 kilo achterin.

Er wordt hartstochtelijk afscheid genomen

Na een tijd wachten op het perron en een ellenlange rit met een trein die in Den Haag definitief bezweek, werd uiteindelijk Delft bereikt waar het drietal elkaar een prettige nacht wenstte en een ieder huiswaarts keerde.