Never Mind the Buzzcocks

Ergens in januari deden Los Guapos weer eens mee aan de Delftse popquiz in Speakers. Deze keer weer eens inclusief Guapo zelf dus de kans op een top-5 notering was daarmee een stuk groter. En dat bleek ook wel na 5 rondes met vragen over de meest gevarieerde muziekfragmenten. Een welverdiende 2e plaats en de daarbij behorende kaartjes van een optreden van de Buzzcocks was de uiteindelijke prijs voor de drie heren. Amigo wilde, eigenlijk vanzelfsprekend, liever naar een gezellig avondje ‘De vrienden van Amstel live’. Maar helaas waren we daar niet goed genoeg voor.En dus gingen we afgelopen donderdag naar Den Haag alwaar in het Paard van Troje het optreden van de Buzzcocks plaats zou vinden (toelichting: ‘we’ waren Kluit en ondergetekende. Amigo kon nog steeds niet verkroppen dat we niet naar ‘Vrienden van Amstel Live’ gingen dus besloot het optreden te boycotten).

Het voorprogramma werd verzorgd door de beruchte Pijnackerse punkband Sidekickbob. Voor een kritisch Haags publiek werd duidelijk dat ze het meer van hun muziek moeten hebben dan van hun grappen tussendoor. Het Paard van Troje blijkt toch wat anders dan spelen voor eigen publiek in de Trucker.

Na afloop van het voorprogramma werd de spanning merkbaar in de zaal. Naast de jonge punkertjes waren het vooral veertigers die de helden uit hun jeugd in jaren (weer eens) live konden meemaken. Na niet te lang wachten kwamen de heren van de Buzzcocks het podium op gelopen. Twee originele leden van de band zouden worden bijgestaan door twee stuk jongeren muzikanten die duidelijk niet bij de oprichting waren in 1975. De twee originele leden waren en zijn wel de harde kern van de band: liedjesschrijver, zanger en leider van de band Pete Shelley en gitarist Steve Diggle, welke toch ook een paar goeie songs op zijn konto heeft staan.

Buzzcocks (1)

Shelley blijft de grote en ondertussen oude man van de band, die het verloop van het optreden bepaalt terwijl Diggle de echte rock-n-roller probeert uit te hangen door flink om zich heen te spugen, champagne drinkt op het podium en een skinhead die bier naar hem gooit uitscheld in zijn meest platte Engels. Dat Shelley hem niet meer helemaal serieus neemt blijkt wel uit het feit dat het geluid van de gitaar van Diggle wel erg zacht stond. Kluit en Guapo hadden regelmatig het idee dat Diggle een heel ander nummer aan het spelen was dan de rest van de band.

Buzzcocks (2)

De grote vraag die altijd rijst bij een optreden van een band die al jaren (decenia!) over zijn hoogtepunt heen is; is het geen vergane glorie en is het nog een oprecht optreden ipv alleen maar het vullen van de zakken? Guapo heeft hier een dubbel gevoel over; de helft van de heren op het podium was net geboren bij oprichting van de band terwijl de andere helft gewoon ouwe lullen zijn die met het punkgevoel van eind jaren 70 niets meer hebben te maken. De muziek die de Buzzcocks in het verleden hebben geschreven is echter fantastisch! De heren spelen in het Paard hun twee complete eerste albums, waarna een uitgebreide toegift van de rest van hun beste werk volgt (lijkt me een hele opgave op die leeftijd). 75% van de ongeveer 25 songs die ze spelen zijn gewoon ontzettend lekkere nummers; gejaagd, snel maar toch poppy genoeg. Niet zo gek dat niet alleen andere punkbands uit hun tijd maar ook uit de modernere muziekgeschiedenis ge?nspireerd zijn door deze Britse band.

Buzzcocks (3)

En dus was het bij voorbaat al een legendarisch optreden voor een muziekliefhebber als Guapo. Maar bovenal werd het een geweldige avond omdat de Buzzcocks gewoon ontzettend goeie liedjes hebben gemaakt en die nog erg goed kunnen spelen op hun oude dag.

Buzzcocks (4)(