Lowlands 2009 dag 1: Knock-out bij Lily, lachen met Queen, en stilletjes dansen

Lowlands heeft het een jaar zonder ons moeten doen, maar afgelopen weekend waren we weer van de partij. Niet geheel compleet, na het onbegrijpelijke afhaken van Kluit, Rik en op het allerlaatste moment ook Guapo, maar dat mocht de pret niet drukken.

Nadat de Tom-Tom ons, de twee overblijvers Ferdinand en Amigo, keurig richting Biddinghuizen had geleid en we de auto op het parkeerveld hadden geparkeerd op een slordige vijf meter afstand van waar we twee jaar eerder hadden geparkeerd, kon het avontuur beginnen. Een flinke wandeling leidde ons naar de ingang van het Lowlandsterrein. We waren blijkbaar niet de enigen die zich pas om 14.30 uur meldden en moesten dus in de rij plaats nemen. Een rij die overigens niet veel langer meer werd nadat we waren aangesloten.

Vol goede moed wandelden we na het verkrijgen van het Lowlands2009-bandje (oranje dit jaar) onze favoriete camping op. Ook daar bleek weer eens dat we niet de eerste waren. Slechts hier en daar waren nog enkele grassprieten zichtbaar en toen we het eind van de camping hadden gezien, vonden we eindelijk ergens een plekje waar nog twee tentjes vlak bij elkaar konden staan. Nou ja, tentjes. Ferdinand had geinvesteerd en zijn nieuwe aanwinst deed in niets aan zijn oude tentje (met de nadruk op je) denken. Na het doorlezen en negeren van de gebruiksaanwijzing verrees een 4-persoons bungalow waar zelfs Kluit wel in zou willen slapen.

een 4-persoonsbungalowtent waar zelfs Kluit wel in zou willen slapen

Nadat ik ook mijn tent had opgebouwd en mijn matje had uitgerold, liepen we bezweet naar de plek waar het allemaal gebeurde, het festivalterrein.

Ferdinand slaat onderweg een voorraad munten in

helemaal klaar voor dag 1: Let the fun begin

We liepen meteen door naar de Grolsch-tent om nog een stukje van Bon Iver te kunnen meepikken. De Amerikaan werd vooraf op de Lowlands-site aangekondigd als Baardmans. Meer kan ik er ook niet van maken aangezien dat zo’n beetje alles is wat ik ervan herinner.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: ???

Baardmans

Ferdinand had zijn huiswerk dit keer goed gedaan en nam dus de plaats in van Guapo. Tijdens de heenreis had ik zijn huiswerk al doorgenomen: Een schema waarop met een fluoriscerende stift zijn hoogtepunten waren aangegeven. Hij was zelf nog verder gegaan dan Mexico-hater Guapo altijd doet en had van vrijwel iedere artiest met behulp van plusjes, minnetjes en/of enkele steekwoorden een korte beoordeling gemaakt. En hoewel ik het niet overal mee eens was (“Benjamin Herman: Jazz, nééééé!”) was het in ieder geval vermakelijk om door te lezen.

Omdat Razorlight een lichtgevend kleurtje had gekregen in het blokkenschema zochten we een plekje op één van de zonnige heuvels naast de Alpha-tent. Met een biertje erbij bekeken we het prima optreden van de britrocktoppers op het uitstekende scherm naast de tent. Halverwege het optreden kwam er plotseling een wat oudere man met een knaloranje hoedje op in onze richting gelopen. Het was niemand minder dan Kees van Oranje die door Bob van Schie onze kant werd opgedirigeerd. Kees was door Gerrit van Schie op Lowlands afgeleverd in gezelschap van bijna de complete familie van Schie en nog wat aanhang. Na een tijdje bijgepraat te hebben, gingen Kees en Bob weer verder en kon ik een begin maken aan mijn favoriete tijdverdrijf van Lowlands 2009, lekker met mijn ogen dicht in het gras liggen met op de achtergrond de klanken van de muziek uit de Alpha.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 7,5

Razorlight op het uitstekende scherm

Omdat Lily Allen de volgende show was in de Alpha-tent, Ammerlaan ook dit optreden had gemarkeerd en ik zoals gezegd al snel had besloten dat ik me dit jaar prima zou vermaken badend in het zonnetje, werden The Klaxons en Beirut aan hun lot overgelaten zodat we een goed plekje konden bemachtigen in de Alpha-tent.

De Alpha-tent vulde zich vlot met vooral heel veel meisjes die waren gekomen om samen met het vuilbekkende en zelfs op het podium kettingrokende Engelse zangeresje “Fuck you” te zingen. Ik weet nog steeds niet of de jonge zangeres (het type dat je iedere zomer in grote getale stomdronken en ondinair schreeuwend aantreft  in de discotheken in Spanje) nou leuke popliedjes of vooral meisjesmuziek maakt. Laten we het maar op popmuziek met de hoofdletter M (van meisjes) houden. Leuk was in ieder geval wel dat ze de cover van het Kaiser Chiefs-nummer “Oh My God” speelde, dat verscheen op dat lekkere album van Marc Ronson.

popmuziek met de hoofdletter M

En toen ik opzij keek om te zien of Ferdinand genoot, bleek dat Lily in ieder geval één iemand had platgespeeld. Maar dan wel letterlijk. Ik zag Ferdinand niet meteen en dacht even dat hij er vandoor was gegaan. Niets was echter minder waar. Hij was van zijn stokje gegaan en lag temidden van enkele angstig kijkende meisjes op de grond. Een paar vriendelijke tikjes in het gelaat waren genoeg om ‘m weer enigszins bij zijn positieven te laten komen. Maar toen ik ‘m mee wilde nemen naar buiten, ging hij weer out. Met behulp van enkele behulpzame omstanders werd Ferdinand naar buiten getild waar gelukkig het Emergency Refreshment team van Coca Cola klaar stond. Bijkomend op de rode brancard en bevochtigd door enkele leuke jonge meisjes, knapte de Delfgauwenaar al snel weer op.

Ferdinand knapte erg snel weer op toen hij werd geholpen door de verpleegsters van het Coca Cola Emergency Refreshement team

De rest van optreden bekeken we maar vanaf de heuvel. Uiteraard werd vooral “Fuck You” luid meegezongen door alle aanwezige meisjes.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 6,5

Na het optreden van Lily Allen bedachten we dat het wel verstandig zou zijn om iets te gaan eten en dus zochten we een eetgelegenheid op. Onderweg keken we nog even naar de live-uitvoering van tetris.

Tetris live: Maak de vorm

Tetris live: En springen maar

Nadat ik twee hot sandwiches had verorberd en Ferdinand weer wat was aangesterk na het nuttigen van een thaise maaltijd schoven we aan bij het Lima-podium (in tegenstelling tot twee jaar eerder waren de Lima en de Charlie nu buitenpodia) voor het optreden van de Vlaamse zangeres Selah Sue. De jonge singer/songwriter met de mooie ogen (volgens de jongen naast ons) maakte best aardige muziek maar kan volgens mij beter vloeiend gaan zingen dan die rare Ragga-klanken te uiten.

Selah Sue met de mooie ogen

Na één nummer vroeg de guitige Vlaamse aan de toeschouwers om te gaan zitten omdat de volgende twee nummers gevoelig waren. Op een paar onnozele enkelingen na ging iedereen zitten, en werden de gevoelige liedjes gespeeld.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 6,5

enkele toeschouwers vonden dat zij mochten blijven staan

uiteraard gingen Ferdinand en ik wel netjes zitten 

Na enkele nummers lieten we de Vlaamse met de mooie ogen achter om op camping wat dikkere kleding te gaan halen. Terwijl ik mijn hot sandwiches omzette in een bruin goedje, pompte Ferdinand zijn gloednieuwe luchtbedje op. Nadat ik me had omgekleed, even was gaan liggen en Ferdinand eindelijk door had dat hij wel lucht in zijn luchtbed kreeg als hij het juiste verloopstukje op zijn pomp deed, kon het festivalterrein weer opgezocht worden.

Terwijl Kasabian in de Grolsch aan de laatste nummers begon, gingen Ferdinand en ik op aanraden van thuisblijver Guapo naar de India om daar Grizly Bear te bekijken. Werkelijk een sublieme tip van Guapo. Nog bedankt daarvoor. Met een zanger die eruit zag alsof hij liever de hele avond op de bank voor de tv was gaan liggen, was Grizly Bear met zeer ruime voorsprong de slechtste band die ik dit weekend zou zien.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 0+ (de plus is omdat ze er wel waren)

Grizly Bear zuigt (piemels)

Na enkele nummers gepruts gaven Ferdinand en ik het op en liepen we door naar de Alpha waar the Prodigy de avond wat de bands betreft afsloot. Van buiten de tent bleek dat de Engelsen nog steeds een knallende show neerzetten en dat de bekende nummers nog steeds niet vervelen.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 8 (hoewel erg weinig en van grote afstand gezien)

the Prodigy knalt nog steeds

Omdat het dagprogramma vooral door Ferdinand was samengesteld mocht ik ’s avonds zeggen waar de reis heen zou leiden. Het zal niemand verbazen dat als eerste het theater van de Juliet-tent werd aangedaan om daar te kijken naar de komische show van Mario, Queen of the Circus. De show was al bezig maar desondanks niet minder leuk. Mario bleek een leernichtje te zijn die een enorme fan is van Queen en in het bijzonder van Freddy Mercury. Een soort Sander Hennebanger maar dan met snor. Zijn show vol circusacts werd ondersteund door muziek van en verhalen over Queen en zou DJ Bonk dan ook intens gelukkig hebben gemaakt. Maar ook Ferdinand en ik genoten met volle teugen van het grappige mannetje.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 9 (inderdaad, het hoogtepunt van de eerste dag)

lachen met Mario en Queen

Mario sluit crowd surfend op klanken van “We are the champions” af

Nadat we de Juliet hebben verlaten nemen we even een kijkje bij de Amsterdamse DJ Nuno Dos Santos die aan het draaien is in de India. We besluiten al vrij snel om een tentje verder te gaan kijken.

Lowlands wordt ’s nachts verlicht door allerlei kunstwerken

In de Bravo is Tiga met zijn DJ-set bezig tijdens een RAUW-avond die gehost wordt door oudgediende Joost van Bellen. Althans, dat staat in het programmaboekje. Terwijl van grote afstand kijken, besluit ik om iets dichterbij te gaan staan om een foto te kunnen maken van al die vreemde personen die in ondergoed op het podium bewegen. Ik zie een grote opblaassnor op het podium liggen en begrijp dat niet helemaal. Pas als de show voorbij is en de volgende act wordt aangekondigd wordt me het één en ander duidelijk. Het was niet Tiga maar Joost van Bellen zelf die de avond in de Bravo op gang had gebracht. De opblaassnor en dansende homo- en/of bisexuelen horen natuurlijk bij de besnorde veteraan die in een ver verleden één van de huisdeejees was van de Amsterdamse Roxy.

een opblaassnor en vreemde personen bij Joost van Bellen

Tiga laten we al snel voor wat het is en we lopen weer een tentje verder. In de X-Ray wordt electro gedraaid. Ons oog valt al snel op de Converse Silent disco die pal naast de X-Ray ligt. We besluiten om ons ook tussen de dansende en schreeuwende massa aldaar te begeven. Bij het betreden van de disco krijgen we koptelefoon. Er zijn twee kanalen op te ontvangen en op ieder kanaal draait een andere DJ. Leuk dat je voor een andere DJ kan kiezen als de ene muziek draait die je niet bevalt. Nog veel grappiger is het dat er allerlei mensen om je heen staan te dansen en te schreeuwen op andere muziek dan waar jij naar luistert. Alsof je beland bent bij een optreden van de Jostiband.

Ferdinand geniet van de muziek op zijn oren

Na een half uur dansen in de stilte, gaan we naar de Grolsch om daar de avond af te sluiten bij de Best of Pop nacht. Onderweg sta ik bij de pispotten ineens naast Ruut van der Meer en Erik de Winter. Ze hebben al genoeg op en een erg diepgaand gesprek wordt het dan ook niet (is dat trouwens wel mogelijk met Ruut?) Na de plaspauze lopen we weer verder naar de Grolsch. Ik weet er weinig meer van behalve dat er op de grote schermen naast het podium een tekenfilm draait. Misschien ook wel een goed idee voor Guapo & Amigo. Hoewel ik niet weet of ik me wel kan concentreren met Spongebob naast me.

een tekenfilm leidt de aandacht af van de DJ’s

Na nog een paar drankjes houden we het voor gezien. We wandelen terug naar de camping, proberen scheerlijnen te ontwijken en zoeken onze tentjes op om te genieten van een heerlijke nachtrust en te dromen van de volgende dag.