Na een prima nacht word ik om een uur of tien wakker. Ondanks een flinke druk op de blaas blijf ik nog een klein uur liggen tot het echt veel te warm wordt in m’n tent. Het is een goed begin van een dag die nog veel beter zal worden.
Als ik uit mijn tent kruip, zie ik dat Ferdinand al wakker is. Hij vertelt me dat hij om 7 uur al naar het toilet moest. En dat er toen al een enorme rij stond bij de douches. Ik doe net alsof ik teleurgesteld ben maar was toch al van plan om me bij de wasbakken op te frissen. Als ik aankom bij het douche- en toiletgebouw zie ik inderdaad een paar flinke rijen bij alle ingangen. Ik sluit aan bij de rij waarvan ik denk dat die bij een wasbak eindigt. Zo af en toe zie ik mensen langs de rij naar binnen glippen. Ik vind het asociaal. Pas na een paar minuten begrijp ik dat ik in de rij sta bij de toiletpotten en dat ik gewoon langs de rij kan lopen voor de wasbakken en pisgoot. Ik vind meteen een kraan die nog vrij is en tien minuten later voel ik me weer een stuk frisser. Na de ochtendurine geloosd te hebben, ben ik klaar voor dag twee.
Terug bij de tent eet ik de twee broodjes op die ik nog had (waarvan één belegd met gehaktbal!) en neem ik de AD Sportwereld van vrijdag door terwijl Ferdinand zich gaat opfrissen. Als hij weer terug is, besluiten we richting het festivalterrein te gaan omdat Airborn Toxic Event één van de eerste bandjes is die optreedt op zaterdag. En net als bijna elk bandje dat indiepoprock maakt, heeft Ferdinand ze gemarkeerd op zijn schema. Het lijkt wel of Guapo er toch bij is.
op weg naar het festivalterrein
Na een koffie en in mijn geval Sprite om de dag mee te beginnen en nog wat luieren in de zon, zoeken we een plekje in de India waar The Airborn Toxic Event op het punt staat te gaan beginnen. Er komt een ouder kereltje met het grijze haar in een dun staartje naast me staan. Hij kijkt naar m’n Motörheadshirt en wijst naar zijn rug. Achterop zijn mouwloze spijkerjack is een groot Motörheadembleem genaaid. Ik steek m’n duim op en we hebben een kort gesprekje. Hij heeft Motörhead al 21 keer gezien en binnenkort spelen ze weer bij hem in de buurt, zegt hij. Hij vraagt of ik de band waar we nu op staan te wachten ken. Ik zeg van niet. Hij kent ze ook niet. “Maar daarvoor ga je Lowlands”, zegt hij. “Om onbekende bandjes te gaan zien”
Na een wat vreemd intro en een paar (te) rustige liedjes begint het eindelijk ergens op te letten. De bandleden van The Vanish Oxy Event (zoals ik in een grappige bui naar Guapo sms) blijken multiinstrumentalisten te zijn en elk nummer lijkt er wel iemand anders achter het toetsenbord plaats te nemen.
de multiinstrumentalisten van The Airborn Toxic Event
Ook leuk is als ze met zijn allen tegelijk tekeer gaan op het drumstel. Na een half uurtje vind ik alles weer op elkaar gaan lijken (en op die honderden andere indiepopbandjes) en omdat Jiggy Djé in de Bravo begonnen is en dat één van de weinige voor mij onbekende artiesten is waarvan ik van tevoren iets gehoord heb dat ik ook nog leuk vond klinken, vraag ik aan Ferdinand of hij mee gaat. Hij blijft liever de show van The Airborn Toxic Event afkijken en we spreken af dat we elkaar daarna weer ontmoeten in de Bravo.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 6,5
Als ik de India uit wil stappen, tikt er iemand op mijn schouder. Het blijkt IKEA-collega Vriezo-Jan te zijn. Ook hij kijkt me vreemd aan als ik over Jiggy Djé begin en we spreken af dat we ’s avonds nog wel een biertje gaan drinken.
Onderweg haal ik een biertje en ik kom nog net op tijd in de Bravo om Jiggy iedereen te horen bedanken. “En veel plezier met Winne”, voegt hij er nog aan toe. Winne blijkt een Rotterdamse nederhopper te zijn die de show van Jiggy Djé moeiteloos voortzet. Omdat ik met Ferdinand achterin de tent heb afgesproken, durf ik niet te ver naar voren te lopen. En achterin de halfvolle tent in m’n eentje te gaan staan springen, durf ik ook nog niet aan. Ik hou het dus maar bij een beetje zwaaien.
Winne zwaait ook terug naar me
Winne is goed bezig en krijgt het aanwezige publiek lekker mee. “Doe die handjes in de lucht”, roept hij steeds. En dat is niet aan dovemansoren gericht, getuige de vele handen die steeds omhoog gaan. En steeds als hij W-I-dubbel-N roept, schreeuwen wij met zijn allen zo hard mogelijk ÉÉÉÉÉÉÉÉÉ terug. Nog leuker is het als Winne vraagt wie er hoger kan springen dan hij. Dat lijkt iedereen wel te willen proberen. Vooral op het nummer De Generaal wordt er flink gesprongen door de hele tent.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 8
“Geef acht voor de generaal. Links. Rechts. Links. Rechts”
Het voordeel van hiphoppers is dat er geen hele nieuwe instrumentenset hoeft te worden opgebouwd. Winne heeft nog geen afscheid genomen of er staat alweer een nieuwe DJ achter de draaitafel zodat De Fakkelbrigade meteen verder kan.
de Fakkelbrigade kan meteen doorgaan
De Fakkelbrigade is voortgekomen uit het redelijk populaire Opgezwolle en ik ben dan ook benieuwd na de afsluiter van het nederhopdrieluik. Na een paar nummers besluit ik al dat ik Winne een stuk leuker vond. Ik vind het dan ook niet erg als Ferdinand belt en ik de tent uit moet lopen om ‘m te kunnen verstaan.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 5,5
Ferdinand vertelt me dat hij The Living End die in Alpha gaan beginnen ook heeft aangekruisd en omdat ik mezelf wel weer op de heuvel in de zon zie liggen, lopen we daarheen. The Living End hebben er zin in en ik vermaak dan ook prima als ik met mijn ogen dicht in het gras lig en de Australiërs lekker rocken op de achtergrond.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 7,5
Ferdinand maakt zich nuttig
Als het optreden in de Alpha afgelopen is en het bier op, vertrekken we richting de Grolsch zodat we onderweg weer wat te drinken kunnen halen. In de Grolsch speelt Moke en het is er goed druk. We lopen helemaal om de tent heen in de hoop dat het aan de achterkant iets rustiger is. Ook aan die kant is het echter goed vol en we kunnen nog net een plekje vlak buiten de tent bemachtigen. De Amsterdammers doen hard hun best om internationaal te klinken en met hun Engelse zanger lukt dat heel aardig.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 7,5 (denk ik. Ik weet er eigenlijk niet meer zoveel van)
Na het optreden van Moke wil Ferdinand mij een plezier doen en dus lopen we naar de Alpha waar Sonata Artica volgens het programmaboekje serieuze powermetal ten gehore brengt. Ik vind het lekker om weer even gierende gitaren te horen maar erg hoogstaand is de muziek van de Noren niet. De zanger doet zijn best om een hardrocker te acteren maar erg geloofwaardig komt het allemaal niet over. Snel vergeten maar weer.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 4,5
Sonata Artica: snel vergeten maar weer
Omdat in de Grolsch-tent “Nog Niet Bekend” op het programma staat en dat volgens de geruchten een superband moet zijn, lopen we op tijd weer weg bij de Alpha.
ongedierte op Lowlands
Alle mensen die bij Moke waren, zijn in de Alpha gebleven en ook hebben ze allemaal nog een vriend of vriendin erbij gehaald, zo lijkt het wel. We komen tot zo’n 100 meter van de Alpha en kunnen slechts op het grote scherm naast de tent wat zien. Ik zie inderdaad zoals verwacht Joshua Homme zingen en gitaar spelen.
Als ik ook Dave Grohl achter het drumstel herken, weet ik zeker dat Them Crooked Vultures aan het optreden is. (Led Zeppelin-bassist John Paul Jones speelt ook mee, maar ik heb geen idee hoe die man eruit ziet en herken hem dus ook niet) Niemand schijnt er ooit nog iets van gehoord te hebben maar drukker is het nog nooit geweest in en om de Grolsch.
we komen niet verder
Dat was ook wel te verwachten want de meisjes bij het Lowlands-informatiestandje waren ook al gek geworden van de vragen en hadden ’s ochtends vroeg al een stuk karton opgehangen waar met stift opgeschreven stond: “WIJ WETEN OOK NIET OF THEM CROOKED VULTURES KOMEN” Na een paar minuten kijk ik Ferdinand aan en we zijn het al snel met elkaar eens dat we beter ergens anders heen kunnen gaan.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: ??? (werkelijk geen idee)
We lopen weer richting de Alpha omdat daar later Maximo Park zal optreden.
een stukje straattheater dat profiteert van de drukte bij Them Crooked Vultures
Eerst halen we nog een drankje en schuiven aan bij de Charlie (dat net als de Lima dit jaar een buitenpodium is) waar de jonge Nederlanders van Destine op het podium staan. Het zijn emo-rockers, zo lees ik in het programmaboekje. Het doet me denken aan Di-rect maar dan zonder lelijke wannabe-rocker die zichzelf Spike noemt en alleen daarom al een stuk leuker.
jonge Hollandse rockers zonder irritant mannetje dat zichzelf Spike noemt
Ik moet lachen als de zanger zegt dat hun cd ook ergens op Lowlands te koop is maar dat hij geen idee heeft waar. Die moet nog een lesje marketing krijgen. Een ander bandlid begrijpt het beter en roept meteen door de microfoon waar de cd verkrijgbaar is. Het is helemaal aan de andere kant van het terrein en er loopt dan ook niemand meteen weg. Er is lekker veel ruimte en dus kunnen we weer op het gras van de zon genieten.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 7
Als Maximo Park gaat beginnen, vraag ik Ferdinand of hij de tent in wil of niet. Hij begrijpt meteen waar mijn voorkeur ligt, en zegt dat hij wel op de heuvel wil gaan zitten. Als mijn glas leeg is, ga ik even liggen. Het gevolg is dat ik bij elkaar ongeveer een half uur van het optreden van Maximo Park mis. Als ik tussendoor wakker schrik, hoor ik zo af en toe wel hele lekkere muziek uit de tent komen. Ik kan van waar wij zitten het scherm echter niet goed zien en doe m’n ogen dus alweer snel dicht.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 8-
genieten van Maximo Park
Eerder op de dag had ik al aan Ferdinand gevraagd of hij Wilco toevallig ook had aangekruisd op zijn lijst. Toen hij ontkennend antwoordde, zei ik dat dat mooi uitkwam omdat ik The Virgins die tegelijkertijd in de Charlie geprogrammeerd stonden wel wilde zien. In het programmaboekje werden de New Yorkers aangekondigd als garagebandje in de slipstream van The Strokes en The Yeah Yeah Yeahs en dat vond ik interessant genoeg klinken om Wilco te laten schieten. Gevolg is natuurlijk wel dat ik Wilco tot in lengte van dagen zal blijven verwarren met Johan (wat een stomme bandnamen). Maar The Virgins stelden niet teleur. In tegendeel zelfs. Het monotone van The Strokes dat me altijd zo snel gaat vervelen, bleef achterwege en de vrolijke poprock deed me een beetje denken aan The Kooks. Bovendien had de band het duidelijk naar de zin en stonden we met relatief veel ruimte dicht bij zowel het podium als een biertentje. De zanger van Amerikanen had goed gekeken naar Mick Jagger hoe een rockster dient te gaan staan staan bij optredens. Dat was echter niet ergelijk maar eigenlijk best leuk.
de zanger van The Virgins houdt van Mick Jagger poses
Halverwege het optreden ging er een forse kerel voor me staan. Terwijl hij naar m’n t-shirt keek (nog steeds van Motörhead) wees hij naar The Virgins en zei: “Wat een meisjesband hè?!” Hij keek een beetje teleurgesteld toen ik zei dat ik het wel leuke muziek vond. Maar goed, een dikke volwassen kerel in een roze polo heeft natuurlijk niet het recht om daarover te gaan zeiken.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 8,5 (cd is al besteld (en gedownload))
de vrolijke poprock van The Virgins
We kijken het optreden van The Virgins af en gaan daarna op zoek naar een restaurantje waar we een lekker diner kunnen scoren. Onderweg komen we nog een paar IKEA-collega’s tegen. Ze zijn onderweg naar Kyteman. Ze vragen of we ’s avonds ook naar The Kaiser Chiefs gaan. Ik vertel ze dat ik weinig zin in die drukte en eigenlijk Benjamin Herman wel wil zien. Ze kijken me onbegrijpend aan en lopen snel door.
Na de voedzame bamimaaltijd (de sate heeft wel als gevolg dat mijn maag en darmen de rest van de avond rommelen), gaan we weer terug naar de camping om warme kleren aan te trekken. Een en ander heeft tot gevolg dat we Kyteman, Basement Jaxx en vooral ook de door Ferdinand aangekruiste Jack Peñate missen. Maar we zijn wel ruim op tijd terug voor Benjamin Herman die op het buitenpodium van de Lima staat met zijn 4tet.
De eerste persoon die het podium opkomt is niemand minden dan de bij optreden van Herman onvermijdelijke Jules Deelder. Hij heeft een kadootje voor Benjamin, het eerste exemplaar van zijn nieuwe cd die deze week uitkomt.
Als Jules weer weg is, stelt Benjamin de andere drie leden van zijn kwartet voor. Dat voorstellen van de personen op het podium doet hij volgens Ferdinand elk nummer ongeveer drie keer. Ik heb Benjamin al twee keer eerder gezien (waarvan één keer met zijn veelgeprezen New Cool Collective) maar ik vind dit al snel het beste optreden van de drie. Dat komt door de goede gitarist maar met name door de geweldige Hammond-organist, die zo nu en dan lekker uit zijn dak gaat.
Na een paar nummers kijk ik naar Ferdinand die iets achter me staat. Ik ben ervan overtuigd dat zijn vrees voor jazz nu wel helemaal weg moet zijn. Niets blijkt echter minder waar. Hij staat stil als een rots in de branding. Of beter nog, als een Vincent Bierman bij een optreden van The Prodigy! Ik vraag naar zijn mening en hij zegt dat hij het helemaal niets vindt en vraagt me waarom er zoveel, toch jonge mensen zo wild staan te bewegen. Ik kijk maar snel weer voor me.
Benjamin heeft een heel arsenaal aan gasten meegenomen. Behalve Jules Deelder die een beetje meespeelt zonder dat iemand het hoort, heeft hij ook iemand van de New Cool Collective uitgenodigd. En een saxofoniste van Voicst. En nog een saxofoniste. En C-mon. En dus ook Kypski. En volgens mij ben ik er dan nog wel een paar vergeten (en dat ondanks dat vele voorstellen). Het swingt in ieder geval allemaal de pan uit.
Benjamin Herman heeft een arsenaal aan gasten meegenomen
Ik vind het het beste wat ik die dag zie. Ferdinand zo’n beetje het slechtste. Pas als Kypski een nummertje remixt vindt hij het beetje leuk worden. Het maakt me allemaal niet uit. Ik weet wel beter. Dit is geweldig en we blijven dan ook tot het eind.
Eindcijfer op de schaal van Amigo: 9 (ook deze cd is al besteld)
Omdat het een dag eerder goed is bevallen, willen we ook nu even een stukje comedy gaan bekijken voor we gaan dansen bij de vele dj’s. Daniel Arend staat op het programma in de Juliet maar als we naar binnen willen gaan, krijgen we te horen dat het is uitverkocht. Ik weet niet wat ik vreemder vind, de tent die vol is of de mensen die bij de ingang blijven wachten op de show van Arie Koomen die over een uur begint.
op de Nico Starlightboulevard kwamen we de stoelendans tegen
Eerder op de avond had ik mijn telefoon met lege batterij ingeleverd bij de mobiel oplaadservice waar ze ‘m een uur in de oplader zouden doen. Ik wilde ‘m eigenlijk na de comedy gaan ophalen maar kan dat nu eerder doen. Als we bij het oplaadstation aankomen, schrik ik een beetje als ik zie dat alle luikjes dichtzijn. De oplaadservice blijkt tot 23.00 uur open te zijn en het is nu 23.15 uur. Dichterbij gekomen blijkt er toch nog één luikje bij het ophaalpunt open te zijn. Ik ben de laatste die die dag zijn telefoon terug krijgt.
We lopen naar de silent disco maar daar blijkt een behoorlijke rij te staan die ons doet besluiten om maar even te gaan dansen in de X-Ray. Vlak voordat mijn telefoon dood ging, had ik nog afgesproken met Vriezo-Jan om om 0.00 uur in de Alpha een biertje te drinken. Als we naar de Alpha lopen, zien we een paar personen die net als Guapo een overdreven angst voor de Mexicaanse griep hebben… In tegenstelling tot de Delftse DJ zijn zij na het nemen van de nodige voorzorgsmaatregelen echter wel naar Biddinghuizen gekomen.
zo had Guapo natuurlijk ook gewoon moeten gaan
Als ik om drie over twaalf op het afgesproken punt in de Alpha ben, zie ik Vriezo-Jan. Hij kan ons niet vinden en lijkt de tent alweer te willen verlaten. Zelfs als ik recht voor ‘m sta merkt hij me pas op als ik hem ook nog een tik tegen zijn bovenarm geef. Meteen begint hij te lachen en ik leg hem uit dat hij niet zo erg op de tijd moet letten als hij met Amigo afspreekt. Na een paar tellen roept Vriezo, “He, kijk nou!” Ik kijk in de richting die hij opwijst en zie nog meer Ikeanen staan. Anne-Floor en Sander zijn ook op Lowlands en staan een paar meter verderop naar ons te zwaaien. Ze komen er ook bij staan en we praten onder het genot van enkele biertjes bij.
lekker biertje drinken met Vriezo, Anne en Sander
In de Alpha is het 90’S NOW avond en Ferdinand leeft helemaal op als Linda, Roos & Jessica weer voorbij komen. Er worden nog veel meer foute nummers en videoclips gedraaid en om een of andere reden denkt Anne-Floor dat ik vroeger fan was van Mental Theo en Charlie Lownoise. Als ze even later tijdens de party-animals ook nog zegt dat ik wel weet hoe een Gilera eruit ziet, moet ik haar even boos aankijken. Ze blijft echter volhouden dat ik fan was van gabber-house en dus verander ik maar snel van onderwerp. Ik vraag of ze allemaal meegaan naar de silent disco om te kijken of de rij al weg is. Anne en Sander gaan niet mee maar Vriezo wil wel eens weten of het echt zo leuk is als wij vertellen.
van de verlichte blokken die twee jaar geleden op de Nico Starlightboulevard stonden was nu een blokhutje gemaakt
De rij bij de silent disco is alleen maar langer geworden en na even buiten te hebben gestaan bij de Bravo waar Paul Kalkbrenner draait, besluit Vriezo om ons weer alleen te laten. Ik stel Ferdinand voor om wat te drinken te halen en een plekje te zoeken op een van de picknicktafels Groove Tube die op het midden van het terrein staat. Hij vindt het een goed idee maar blijkt me niet helemaal te hebben begrepen. Ik wilde even rustig gaan zitten maar zodra Ferdinand een vrij plekje ziet op één van de tafels in de Groove Tube klimt hij erop om te gaan dansen.
Ferdinand klimt meteen op de picknicktafel
Ik volg hem maar en zoek ook een plekje op één van de tafels. In de Tube staan een paar dj’s muziek te draaien en daarbij schreeuwen ze heel veel in de microfoon om het publiek op te zwepen.
er waren ook een aantal hulp-Leontienen in de Groove Tube
Omdat er geen luidsprekers op onze kant gericht zijn, kan totaal niet volgen wat er allemaal gebeurt. Het meisje dat naast me op de tafel staat, zegt dat dat niet uitmaakt en dat er maar een paar mensen vlak voor de dj’s zijn die steeds reageren. We praten nog wat verder en ik vertel haar dat de jazz van Benjamin Herman het beste is wat ik deze dag gezien heb en dat ik voor morgen vooral uitkijk naar The Eagles Of Death Metal. Ze vindt het een vreemde combinatie, jazz en metal. Na een tijdje springt ze van de tafel, schreeuwt in m’n oor dat ze Julia heet en dat ze wat te drinken gaat halen. Ik hoor mezelf zeggen dat ik haar zometeen wel weer zie. Zover komt het echter niet want na een paar minuten moet ik weer heel nodig een wc gaan opzoeken. Ik vraag aan Ferdinand of we soms nog even moeten gaan kijken of de rij bij de Silent Disco nu eindelijk al weg is. Hij vindt het een goed idee en we laten de Groove Tube weer achter.
De rij bij de Silent Disco blijkt om 3.00 uur ’s nachts nog net zo groot te zijn en dus lopen we meteen weer door naar de X-Ray om daar nog even te gaan dansen op de electromuziek van DJ Pilooski uit Parijs.
een joystick op het scherm, dit moet wel electro zijn
DJ Pilooski uit Parijs
Om 3.30 uur voel ik mijn oogjes kleiner worden en omdat Ferdinand ook wel benieuwd is of er nog lucht in zijn gloednieuwe luchtbed zit, besluiten we om onze bedjes op te zoeken. Als ik in m’n tent lig, hoor ik hoe een klein stukje verderop een paar jongens flink wat herrie maken. Volgens het meisje waar ze steeds naar schreeuwen, hebben ze teveel gesnoven. Als een andere jongen vriendelijk komt vragen of ze iets rustiger willen doen, lachen ze hem uit en gaan ze alleen nog maar meer herrie maken. Ik vind het behoorlijk asociaal op een festival dat juist uitblinkt door zijn vriendlijkheid en goede sfeer. Veel tijd om er over na te denken heb ik niet, want ik lig al snel te snurken.
Hahaha lache stukje! Ik heb geen Gilera maar een Citta staan uit te beelden, daar bij de Grolsch tent
groeten van Anne
Oh, vandaar dat ik er niets van begreep. 🙂