De Beste Albums Van De Jaren Nul, volgens Erik T.

OOR koos er honderd, waarna Amigo een poging waagde en er drie wist te noemen, gevolgd door Guapo die tot tien, plus drie en nog twee, kwam. Geheel in deze lijn grijp ik het naderende einde van het jaar aan om mijn lijst met de acht beste albums van het afgelopen decennium prijs te geven.Nadat OOR hun Top honderd van de jaren Nul had gepubliceerd, heb ik iedereen die het wilde horen, lastig gevallen met mijn mening over deze onverklaarbare verzameling grotendeels zouteloze muziek. In de bijdrage van Amigo over dit onderwerp was bijvoorbeeld al te lezen hoe ik over Funeral van Arcade Fire denk. Ook broer Amigo’s woorden over Is This It van The Strokes onderschrijf ik volledig. Om het niet alleen bij kritiek op en het afzeiken van de smaak van anderen te houden, zal ik ook eens een stukje schrijven voor dit blog en heb ik een overzicht gemaakt met mijn favoriete muziek van de afgelopen tien jaar.

Wie mij kent, weet dat ik van stevige muziek hou en zal niet verbaasd zijn door, met name, de eerste paar namen in mijn lijst. Om het een beetje interessant te houden, heb ik er voor gekozen om van iedere band maar een album te selecteren. Zou ik dat niet gedaan hebben, dan was ik op een top negen uitgekomen, die uit slechts vier bands zou bestaan, met drie albums van Tool en twee van zowel Mastodon, The Mars Volta en Isis, die voor mij boven al het andere uitsteken. Door deze keuze is er ook plaats voor een aantal andere bands, die enkele meesterwerkjes hebben afgeleverd.

Omdat het leuker is om naar muziek te luisteren, dan er over te lezen, heb ik een playlist samengesteld met een selectie uit mijn favoriete albums, die via de volgende link is te downloaden: http://ifile.it/31ltc9j/Top_acht.zip

Ziehier mijn Top Acht van de Jaren Nul:

1. Tool – Lateralus (2001)
In al zijn complexiteit simpelweg een briljante plaat. Met name drummer Danny Carey levert hier een deel van zijn beste werk af. Zijn zorgvuldig geconstrueerde ritmes in wisselende maatsoorten worden door de andere bandleden perfect aangevuld tot soms bijna hypnotiserende sonische kunstwerken, die je alles om je heen doen vergeten, tot er niets anders bestaat dan de muziek.

2. Mastodon – Leviathan (2004)
Brute, beukende metal; dat is wat Mastodon maakt en dat doen ze goed. Met dit album brengen ze het genre de eenentwintigste eeuw binnen en verdienen ze wat mij betreft de titel ‘beste metalband van dit decennium’. Heerlijke muziek om uit volle borst met mee te schreeuwen.

3. The Mars Volta – De-loused in the comatorium (2003)
Energieke muziek van de kunstenaars van de alternatieve rock. Een plaat die alle kanten op schiet en klinkt als een lange jamsessie. Wat stijl betreft moeilijk te typeren, of zoals hun last.fm-profiel het zegt: “they incorporate various influences including post-hardcore, jazz fusion, psychedelia, funk and latin/salsa into their sound”, maar absoluut zeer aanstekelijk.

4. Isis – Oceanic (2002)
Isis is een band waar ik in het begin aan heb moeten wennen, maar die ik op den duur steeds meer ben gaan waarderen. Wederom een genre dat lastig te omschrijven is, maar de term die het best past, is toch post-metal. Muziek die de traditionele ritmes en melodieën van rock en metal loslaat en, grotendeels instrumentale, nummers opbouwt uit eenvoudige elementen, die met continue variatie herhaald worden, daarbij in dynamiek bewegend tussen een zeer zacht, drone-achtig geluid met een enkele, lang aangehouden toon en een zware muur van drums en gitaren.

5. Fair To Midland – Fables from a mayfly: what I tell you three times is true (2007)
Dit is een band, die ik echt alleen maar ken dankzij last.fm. Waar ik meestal een aantal luisterbeurten nodig heb om een album te leren waarderen, was ik in dit geval vanaf de eerste klanken overtuigd van de kwaliteit van deze muziek. Het is alternatieve rock met een zanger die een nogal typerend stemgeluid heeft, dat ik geweldig vind, maar waarvan ik me wel kan voorstellen dat sommige mensen het irritant vinden klinken. Ik vind dit album ook wel een soort poëtische inslag hebben, met teksten die, net zoals de albumtitel, wel lekker klinken, maar waarvan je niet echt begrijpt waar ze nu eigenlijk over gaan.

6. Pure Reason Revolution – The dark third (2006)
Wederom een ‘ontdekking’ via last.fm. PRR is een Britse band, die een mengeling van rock en electro maakt. The dark third is een prachtige plaat, met vocale harmonieën en zelfs hier en daar wat violen die een ietwat dromerige sfeer creëren.

7. Soil – Scars (2001)
Ouderwets rockende hard-rock, met een klein zangertje met een enorme strot. Als ik naar dit album luister, wordt ik direct vrolijk.

8. Rishloo – Eidolon (2007)
Tot slot, nog een band die ik heb leren kennen via last.fm. Toen ik de band- en albumnaam voor het eerst zag, dacht ik dat ze misschien uit Polen ofzo afkomstig waren, maar ze blijken ‘gewoon’ uit Seattle te komen. Ik had hier en daar gelezen dat de band, en met name de zanger, zou klinken als Tool en dat weerhield me er eerlijk gezegd van om het te downloaden en ernaar te gaan luisteren, omdat ik bang was dat het een stel wannabe’s zou zijn. Uiteindelijk heb ik het toch geprobeerd en ik ben niet teleurgesteld. Hij heeft inderdaad af en toe uithalen die doen denken aan Maynard, maar op een goede manier en verder hebben ze een uniek geluid; een vorm van krachtige alternatieve rock.